Ach ja. Als er iets is dat het opperste geluk maar al te vaak in de weg staat, is het de liefde, luidt het wel eens. Daar vindt iedereen zich vroeg of laat wel eens in. Zo ook Jens Lekman, al laat hij dat niet aan zijn moegetergde hart komen en schrijft hij er met een soms wrange, maar altijd zeer aanstekelijke glimlach heerlijke teksten over die al jaren uitmonden in ontroerende songs.
Lekman is zo’n volbloed romanticus die wanneer de liefde hem hard in het gezicht slaat, zijn andere wang aanbiedt. Loopt hij de vrouw van zijn leven weer eens mis, dan giet hij die wurgende gedachte in bewoordingen die niet zelden doen schaterlachen en altijd doen smelten. Hij bekwaamt zich in een tragikomische lyriek die de absurditeit, schoonheid én lelijkheid in het leven en de liefde van alledag blootlegt.
De Zweed is geen voorstander van albums. Hij schrijft songs aan de lopende band en ziet ondertussen zelf al zijn treurwilgen door het bos niet meer. Night Falls Over Kortedala is nog maar zijn derde plaat, al heeft hij ondertussen heel wat e.p.’s uitgebracht waarop ontegensprekelijk zijn mooiste songs staan, waarin a-capellazang, vingergeknip of hemelse piano en strijkers volstonden om diep in het houten hart te kerven.
Op voorganger When I Said I Wanted To Be Your Dog werd zijn stem die het trommelvlies streelt al ondersteund door harpen, blazers, sambaritmes en dies meer, waarbij hij de contreien van de kitsch en camp betrad. Op Kortedala zet hij een paar zevenmijlspassen verder. Tijdens de eerste helft van de plaat waan je je op de Love Boat die dreigt aan te meren op een strand waar ze klaar staan om bloemenkransen en Hawaïhemden rond je nek te gooien. Maar de uitvoering is geen seconde minder dan uitstekend, zo maakt het snuifje lambada het tropische “Into Eternity” onweerstaanbaar.
De uiteenlopende verhalen die onder die muzikale speelshuid schuilen, zijn weer een zinnenstrelende lust. In het bijna strafbaar aanstekelijke “A Postcard To Nina” verhaalt Lekman op onovertroffen manier hoe hij een lesbische vriendin uit de nood helpt door zich tijdens een diner met haar vader als haar vriendje voor te doen. De zweem van motown verhult in “The Opposite of Hallelujah” een noodkreet voor zijn zus (“I still didn’t tell you about unstoppable sorrow/You still think I’m someone to look up to”). In “I’m Leaving You Because I Don’t Love You” komt kolder op de schoot van de weemoed zitten: “So you pick up your asthma inhaler/ Put it against your lips/ Oh those lips I’ve loved, that I was dreaming of/ They’re still red and soft/ I’m so sorry I couldn’t love you enough”.
Toch is deze plaat in zijn geheel beduidend optimistischer. Waar hij in de meeste vorige songs koortsig van verlangen in de uitpuilende ziekenboeg van de liefde lag, opent deze plaat met een enorme ontlading. “I swear I’d never kiss anyone who doesn’t burn me like the sun” zingt hij in “And I Remember Every Kiss”, dat met zijn orkestrale bombast de perfecte muzikale vertaling is van dat alles verschroeiende gevoel van die ene kus die al veel te lang een koortsdroom is geweest en die je lichaam in één grote vlinderstruik omtovert.
Dé schoonheidsprijs van de plaat gaat naar “Your Arms Around Me”, dat na de eerste luisterbeurt even onmisbaar en tijdloos wordt als zuurstof. Liefde is volgens Lekman: je verwonden tijdens het snijden van een avocado, flauwvallen, waarna je geliefde, die het bloeden alleen al met haar troostende stem zou kunnen stelpen, aan je zijde waakt in het ziekenhuis tot je weer tot bewustzijn komt. Een song als een brandende lucifer die al die pathetische “Liefde is”-kalenders terecht opfikt en tot zeemzoeterige as herleidt.
Toch raakt zijn vorige werk dieper omdat zijn weemoedige zelve daar geen dozijnen samples, zoals op deze plaat, voor nodig heeft. Wie Lekman wil ontdekken, begint naast “Your Arms Around Me” het best met oudere songs als “Sky Phenomenon”, “How Much You Mean To Me”, “The Cold Swedish Winter”, “Do Impossible Things” of “Maple Leaves”, al kunnen er nog een dertigtal aan dit rijtje toegevoegd worden. Stuk voor stuk nummers als pillen tegen de emotionele griep die verlangen is. En dat ze werken, is hoorbaar op deze Kortedala. Wel oppassen voor een overdosis.
