Machine Head :: The Blackening

Machine Head maakte eind 2001 een ommetje in het dodenrijk en keerde in 2003 triomfantelijk terug, met als bagage een stevig pak vuur en zwartgeblakerde passie op de rug gebonden. Het voorlaatste album kreeg er een geutje van mee, maar het meeste spaarde de band op voor The Blackening. En u zult het verdorie geweten hebben.

Machine Head gaat old-school. Niet zozeer old-school-Machine-Head, maar wel een vlammende synthese van het snelle Bay Area-thrashgeweld ten tijde van het ter ziele gegane Vio-Lence van bandleden-gitaristen Rob Flynn en Phil Demmel, en het lompe groovewerk dat Burn My Eyes en …The More Things Change zo’n succes maakte. Beloofde het uit 2003 daterende Through The Ashes Of Empires na een periode van nu metal-aangemodder en existentiële crisis al beterschap, dan perfectioneert het gezelschap uit Oakland nu de spectaculaire renaissance.

De heren beloofden ons, sceptici, letterlijk een nieuwe Master Of Puppets, en we moeten toegeven dat de lat eigenlijk niet eens te hoog gelegd werd. Natuurlijk zal The Blackening nooit dezelfde invloed uitoefenen als de Metallica-klassieker — de kans is klein dat er überhaupt nog een metalalbum ooit die status zal bereiken — maar als het op inventiviteit en zin voor avontuur aankomt, moet het zeker niet voor z’n grote broer onderdoen.

The Blackening is immers één grote en verdomd brute Ode aan de Gitaar: loeiende Maiden-twinleads ritsen keurig in tussen de scheurende riffs. Vooral het openende kwartet maakt deze formule tot een succesverhaal: “Clenching The Fists Of Dissent” koppelt verschroeiende intensiteit aan (bij momenten nogal cheesy) anthemachtige meezingbaarheid. Ook “Beautiful Morning” en vooral het giftige en aan Dimebag Darrell-hater William Grim opgedragen“Aesthetics Of Hate” (“Iconoclast, I hope you burn in hell”) blijken succesverhalen, en behoren tot het beste dat Machine Head ooit op de tafel bracht.

De sterkte van The Blackening blijkt echter meteen ook zijn grootste zwakte te zijn: het spelplezier mag er dan wel van af druipen, in de zucht naar epiek (of hoe noem je het anders wanneer een album van negen nummers ruim boven het uur afklokt) verzeilt de band al eens in het op elkaar stouwen van erg generisch aandoende metal-by-numbers-riffjes en weinig ter zake doende solo’s, die op gang getrokken worden en dan maar blijven gaan. Dat komt de samenhang niet echt ten goede en haalt, zoals in “Aesthetics Of Hate”, de vaart er wat uit. De kunst van het schrappen is vooralsnog duidelijk niet aan Machine Head besteed.

De tweede helft van de plaat slaagt er niet echt in het hoge niveau consequent aan te houden: “Now I Lay Thee Down” is een wat trippy en traag drammend vehikel dat niet echt op gang komt, en “Slanderous” en “Halo” voegen weinig toe. “Wolves” is dan weer een monster van een metaltrack die oud en nieuw met elkaar verzoent door moderne pure Amerikaanse metal te doorvlechten met klassiek aandoende speed metal-motiefjes. Kersen op de taart zijn twee verzengende metalcore-breakdowns, waarbij het geweld van Lamb Of God — hun As The Palaces Burn wordt door Flynn tot de all-time klassiekers gerekend –overigens nooit ver weg is. “A Farewell To Arms” sluit waardig af met het archetypische wisselen van ingetogenheid en traag beukend geweld. U krijgt er daarna ook nog gratis en voor niks een puike cover van Metallica’s “Battery” bovenop.

Ondanks de opmerkingen in de kantlijn blijft de eindbalans erg positief. Machine Head is, nu nog opzichtiger dan vroeger, een band die van vele walletjes eet. De groep klinkt lekker verfrissend en gedreven in een tijd waar zoveel metal met steriliteit en bloedarmoede kampt. The Blackening zal dan ook hoogstwaarschijnlijk één van de beste metal-albums van het jaar worden en is zéker kwintessentiële Machine Head. Geen mens gelooft nog dat dit dezelfde band is als het in trainingspakken gehesen yo-yo-yo’ende zootje dat ooit schaamteloos probeerde in te cashen op de nu metal-hype. Vergeven en vergeten is het nog niet helemaal, al zalft The Blackening wel de diepste wonden. Wie groots wil worden, moet al eens de meest helse groeipijnen doorstaan. Machine Head is volwassen en nu ligt de wereld voor hen open. Houd u allen vast aan de takken van de bomen.

http://www.machinehead1.com
http://www.machinehead1.com
Roadrunner Records

verwant

Machine Head

31 oktober 2019Vorst Nationaal, Brussel

"I don't know why you stuck with us, man....

Machine Head

31 oktober 2019Vorst Nationaal, Brussel

Machine Head :: Machine Fucking Head Live

Voor het eerst in negen jaar brengt Machine Head...

Machine Head :: 5 augustus 2012, Lokerse Feesten

België houdt van Machine Head en Machine Head houdt...

Machine Head :: 29 november 2011, Vorst Club

Met het meesterlijke Unto The Locust nog vers in...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in