Voor het eerst in negen jaar brengt Machine Head nog eens een liveplaat uit. De ideale manier om na te genieten van de overdonderende shows die de Amerikaanse metalkolos recentelijk neerzette.
Als er één metalband is die zich door onafgebroken te touren verdiend naar de absolute metaltop werkte, is het Machine Head wel. De Californische thrashers groeiden uit tot een van de beste livebands in de scene. Niets hield de band tegen om de voorbije jaren luttele keren de wereld rond te touren. In 2009 stond de band heel even op springen door een hevige ruzie tussen Adam Duce en frontman Robb Flynn. In datzelfde jaar viel Phil Demmel flauw op het podium door hartproblemen. En onlangs werd Flynn nog geveld door een hernia. Il faut le faire.
Maar Machine Head heeft ook ontzettend veel progressie gemaakt op muzikaal vlak. Hellalive, opgenomen in de Brixton Academy in Londen, verscheen vlak na Supercharger, dat de agressieve groove van weleer miste. De eerste liveplaat ontplofte wel van energie, maar heeft ook een paar mindere nummers. Dat geldt niet voor Machine Fucking Head Live. Intussen verschenen de meesterlijke comebackplaat Through The Ashes Of Empires, metalklassieker-in-wording The Blackening, wat de band een eerste Grammy-nominatie opleverde, en het al even grootse Unto The Locust. Ditmaal geen mindere nummers dus.
De titel van de plaat — die opgenomen werd in overvolle concertarena’s in Manchester en Glasgow — verwijst naar de favoriete strijdkreet van het trouwe fanlegioen. De release lijkt voor de band dan ook een kleine ode aan zijn trouwe aanhang. Van de monsterlijke openingstonen van “I Am Hell (Sonata in C#)” tot de altijd overdonderende klassieker “Davidian” spat de rauwe energie ervan af. Dat ligt niet alleen aan de hondsbrutale metal en de rauwe sound — een duidelijke keuze van mixers Robb Flynn en Juan Urteaga — maar ook aan de centrale rol die de hysterische fans spelen. Flynn vraagt bijvoorbeeld voor “Beautiful Morning” om op elkaar in te beuken of de vuisten in de lucht te pompen voor “Imperium”. In andere nummers hoor je duizenden uitzinnige volgelingen die hun middenvingers de lucht insteken.
Resultaat: Machine Fucking Head Live is een langgerekte adrenalinestoot van het zuiverste soort. Het enige doel van de band was in honderd minuten vijftien mokerslagen uitdelen. Machine Head lijkt met een meer dan geslaagde liveplaat het Unto The Locust-hoofdstuk stilaan af te sluiten en is klaar om aan een dertiende plaat te werken.
