The White Stripes :: Icky Thump

Eerlijk? Wie me pakweg een jaar geleden had verteld dat we vandaag
met handen trillend van ongeduld het plastiek van een nieuwe White
Stripes kunnen halen, had ik voor gek verklaard. Jack White
(né John Antony Gillis) maakte toentertijd samen met
jeugdvriend Brendan Benson het mooie weer bij The Raconteurs. Even
leek het alsof Jack het gelimiteerde rood-witte palet van The White
Stripes na vijf platen wat moe geworden was. Het bloed kruipt
echter waar het niet gaan kan, en Jack en Meg zijn nu eenmaal een
beetje als Erik & Sanne: je haalt ze niet zomaar uit elkaar.
Tien jaar vormen ze nu al een gouden duo, en de broer/zus-gimmick
van de beginjaren hebben ze al lang niet meer nodig om bij elke
nieuwe plaat the talk of town te zijn.

Dat laatste gold zeker twee jaar geleden, toen ze op Get Behind Me Satan
een verrassende muzikale richting insloegen. Jack ruilde zijn
elektrische gitaar bij de meeste nummers in voor een akoestische,
en sleurde meteen een marimba en een piano mee de studio in. “Het
is weinig bands gegeven om zichzelf met zoveel flair en naturel te
vernieuwen, zonder hun herkenbaarheid te verlieze” schreef een
dolenthousiaste Steven Vervaet, en we spreken hem niet tegen.
Naast het eclectische festijn dat de vorige plaat was, opent ‘Icky
Thump’, de nieuwste worp van de Detroitse bluesrockers, weer erg
back to basics. The White Stripes trappen af met de
welbekende titeltrack, en meteen is duidelijk dat de bluesrock uit
de beginjaren, die toen al een frisse verademing was in het
alternatieve landschap, nog niets van z’n snedigheid verloren
heeft. De show wordt gestolen door Jacks solo’s, die bewijzen
waarom hij ook alweer een van de allergrootste nog levende
gitaristen is. Ook ‘You Don’t Know What Love Is (You Just Do As
You’re Told)’ is White Stripes zoals we ze al jaren kennen, en
zowel ‘Bone Broke’ als ‘300 MPH Torrential Outpour Blues’ klinken
ouderwets en versleten, maar op een manier die toont dat Jack en
Meg, ondanks hun gigantische succes en optredens in de Vorst
Nationaals van deze wereld, trouw blijven aan hun uitgangspunt dat
de puurste rock gemaakt wordt met de oudste, primitiefste
instrumenten.

Maar het typeert The White Stripes dat ze te creatief zijn om een
hele plaat te vullen met gelijkaardige nummers. ‘Conquest’ is een
mariachi-cover van Patti Page, compleet met trompetten die zo uit
‘Once Upon A Time In The West’ lijken te komen. Fans van ‘Get
Behind Me Satan’ zullen ‘Prickly Thorn, But Sweetly Worn’ en het
aansluitende ‘St. Andrew (This Battle Is In The Air)’ wel weten te
appreciëren. Dit tweeluik is een ode aan Jacks Schotse roots. We
horen doedelzakken, een mandoline en een parlando van Meg. Het
resultaat is van het meest experimentele dat The White Stripes tot
nu toe hebben gebracht, maar binnen de context van het album past
het wonderwel. Ja, zélfs de doedelzakken.

Na dit bizar intermezzo keren Jack en Meg op de tweede helft van
het album wat terug naar de hevige, rauwe blues-sound. Over
Europese tourdata is vooralsnog niets bekend, maar wij kijken er nu
al naar uit om de finale “Yeah yeah yeah yeah”‘ uit ‘Rag &
Bone’ mee te brullen. ‘I’m Slowly Turning Into You’ is zowaar een
liefdesliedje, maar dan een met de typische tongue in
cheek
-humor die ook al ‘Fell In Love With A Girl’ kenmerkte:
“I dig your little laugh and I’m loving your quick wit / I even
love it when you’re faking it”
. Bedankt om ons er even aan te
herinneren dat getrouwd zijn met supermodel Karen Elson nu ook weer
zĂ³ slecht niet is, Jackster! Meg’s finest hour is ‘Little
Cream Soda’. Het is moeilijk te geloven dat zo’n frĂªle, verlegen
dame achter haar drumstel in zo’n allesvernietigende machine van
lawaai verandert.

‘Icky Thump’ is, nog meer dan ‘Get Behind Me Satan’, een knetterend
huwelijk van hun alom bekende sound en invloeden die letterlijk
Ă³veral vandaan kunnen komen. The White Stripes zijn terug, in elke
denkbare betekenis. Het zou nog een mooie, zij het haast
onmogelijke ‘Fata Morgana’-opdracht zijn: vind mij eens Ă©Ă©n
rockliefhebber die daar niet zielsgelukkig om is.

8
Release:
2007
XL Recordings

verwant

Het beste van Pukkelpop volgens enola (1998 – 2018)

Voor een laatste keer vloeken deze zomer. Nog Ă©Ă©n...

Jack White :: Boarding House Reach

Hebt u eigenlijk de laatste jaren nog vaak naar...

Jack White :: Lazaretto

Ruim zestig jaar Amerikaanse muziekgeschiedenis, voor Jack White lijkt...

Eerste soloalbum Jack White

Nu The White Stripes er officieel mee gestopt zijn...

The White Stripes :: het volledige overzicht

Een goede twee weken terug bereikte ons nieuws zo...

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Â¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

Froukje

24 maart 2024Ancienne Belgique, Brussel

Van een blitzcarrière gesproken: een krappe drie jaar geleden...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in