Als je geboren wordt als Turner Van Pelt Kniffin – jawel – en je
bent van plan om je enigszins openbaar te manifesteren, dan kies je
best voor iets sexiers maar vooral makkelijkers zoals Cody. Turner
Cody is een romanticus. Nadat hij zijn high school in Boston had
afgemaakt, trok hij op negentienjarige leeftijd met de gitaar onder
de arm naar New York, het culturele Mekka van de Verenigde Staten,
om er als muzikant een paar potten te gaan breken. Acht jaar later
blijken dat vooral bierpotten te zijn, en wel die van The Sidewalk
Café, want zijn achttal releases zijn allen door hemzelf
gefabriceerd. En toch. De jongeman heeft er zeker iets wezenlijks
gerealiseerd. Zo is algemeen geweten dat The Sidewalk Café dé
draaischijf is van de Amerikaanse anti-folkbeweging. Cody slaagde
erin op de compilatie ‘Antifolk Vol.1’ te verschijnen en werd er
dikke maatjes met Adam Green en de broertjes Herman Düne. Vooral
die laatste bleken niet onbelangrijk voor zijn muzikale
ontwikkeling, want ze hielpen Cody regelmatig op verschillende
albums en met Andre Herman Düne blikte Cody in 2002 ‘Chills’ in. In
Europa, en ook in België, was Turner Cody niet enkel al bassend te
zien bij Herman Düne zelf, maar verzorgde hij ook hun
voorprogramma.
’60 Seasons’ is niet zomaar een album. Neen, het is een compilatie
van Cody’s platen van 2000 tot en met 2005 en wat nog meer is, ze
wordt uitgegeven door het Belgische b.y_records. Turner Cody maakt
folkrock in de stijl van Bob Dylan, waarbij het vooral opvalt dat
hij veel belang hecht aan zijn teksten. Cody neemt zijn akoestische
gitaar ter hand en begint zingend te vertellen. Verwacht geen
exotisch instrumentarium, want Cody beperkt zich tot de klassieke
bas-drums-gitaar-combinatie met hier een daar een verdwaalde
klarinet (‘Hey Jim’), saxofoon (‘Suzzannah’), cello (‘Don’t Refuse
Me My Darling’) of zelfs accordeon (‘Abaraxis Foyer’).
Van ‘Suzzannah’ is zowaar een videoclip ingeblikt – we worden
ambitieus – en dat het precies dit nummer is, heeft wellicht te
maken met het feit dat ‘Suzzannah’ Turner Cody’s beste song is. Het
is vooral de saxofoon van Jon Natchez die er een erg warm nummer
van maakt – denk aan 16 Horsepower – waardoor je je afvraagt waarom
Cody dit blaasinstrument niet meer op het podium haalt. Voor een
ander soort warmte zorgt de cello in het mooie ‘Don’t Refuse Me My
Darling’, al wordt die enkel in de refreinen uitgespeeld . “I
said reasons are for cowards / what excuses are for killers”,
zingt Cody, trouwens ook een dichter, over de redenen waarom zijn
vriendin vertrekt.
Hoewel het er bij het gros van de nummers op de typische, rustige
singer-songwritersnelheid aan toe gaat, steekt Cody hier een daar
een tandje bij. Zo is er het leuke ‘Hey Jim’, met Andre Herman Düne
op klarinet, dat zelfs swingend kan genoemd worden. ‘Click Click
Click Click Can Can’ heeft dan weer zo’n lekker bluesy retrolaagje
en haalt wat elementen uit The Velvet Underground. Een niet gering
aantal van de nummers op ’60 Seasons’ heeft iets te weinig om het
lijf om ons bij te blijven. Positief zijn echter nog ‘Words To The
Wise’, dat wel wat korter had gemogen, en het aan Neil Young
schatplichtige ‘Lying On The Floor’.
Een topper kan je Turner Cody bezwaarlijk noemen. Hem zomaar laten
voorbijgaan doen we daarentegen ook niet. Wie zijn neus niet
ophaalt voor de Amerikaanse anti-folkbeweging, waar eigenlijk
weinig ‘anti’ aan is, en houdt van een rustige jongeman om de
woonkamer wat op te vullen, vindt met Turner Cody een goede vriend.
En misschien zelfs meer!
