Stop. Leg alle overtuigingen waarvan u dacht dat ze politiek
correct, cultureel aanvaard en stimulerend voor uw sociale status
waren aan de kant. ‘Life in Cartoon Motion’ is een plaat waarop u
op een trouwfeest dronken zal dansen of ’s anderdaags het huis zal
stofzuigen, bij voorkeur in een minirok. Schaamteloos goeie en
verslavende muziek met een kantje af.
De plaat opent met de heerlijke, ondertussen grijsgedraaide single
‘Grace Kelly’, die onmiddellijk de toon zet voor wat volgt op de
rest van dit toch wel bizarre schijfje. Mika (né Michael
Holbrook Penniman) etaleert uitgewerkte composities, een
gesatureerde productie en een energie die u swingend de slaapkamer
instuurt. De melodieën lijken van nergens en overal tegelijk te
komen. Moeiteloos sijpelen ze het oor binnen en nestelen zich op de
plaats waar u gelukkig van wordt. Een gevoel van herkenning en
veiligheid, refreinen die u meteen kan meezingen en die de volgende
dag tijdens de afwas spontaan de kop opsteken. Maar in de
schijnbare moeiteloosheid erkent men de meester. ‘Life in Cartoon
Motion’ is een snoepje met een scheermes verwerkt in het midden. Zo
laat ‘Lollipop’, de tweede track op deze plaat, u in al uw
kinderlijke onschuld ‘Oh love is gonna let you down’
meebrullen. Jeff
Buckleys versie van ‘Hallelujah’ uit een kauwgomballenmachine…
faut le faire.
Dit delicate evenwicht zorgt er wel voor dat de plaat vooral naar
het midden van de tracklist even overstag durft te gaan. ‘Relax
(Take It Easy’) lijkt echt wel too easy. Rechtstreeks
geïmporteerd uit de Pet Shop Boys catalogus, houdt de track niet
meer in dan wat goedbedoeld plaatvulsel, maar overtuigen kan het
niet. ‘Any Other World’ lijkt nog wat in hetzelfde bedje uit te
zieken, maar vanaf ‘Billy Brown’ en het succulente ‘Big Girl (You
are Beautiful)’ vervolgt de begeesterde Londenaar zijn weg langs
het koekjeskruimelspoor tot aan een met koren ondersteund ‘Happy
Ending’, dat even wrang als vrolijk klinkt.
Iemand zei ooit dat de tijdloze culturele relevantie van een werk
afhangt van haar kwaliteit om de tijdsgeest waarin het geproduceerd
werd exact te weerspiegelen. Take a bow, play the part,
want Mika’s ‘Life in Cartoon Motion’ is reclamemuziek die onder een
dikke laag vrolijkheid en gemaakte emotionaliteit de leegte van een
gemis weergeeft waarvan we vergeten zijn hoe dat eigenlijk echt
aanvoelt.
Na ‘Happy Ending’, de officiële slottrack, keert Mika alleen terug
achter de piano, een klein beetje belachelijk hoog zingend, een
klein beetje kwetsbaar. Zoals we nooit willen gezien worden, ‘Cold
and Drunk’. Weg met het politiek correcte hokjesdenken: dit is een
steengoede plaat.
