Aan de single-verkoop van Mika’s We Are Golden te zien, gaan nog steeds behoorlijk wat liefhebbers maar al te gewillig door de knieën voor zijn olijke popmuziek. Vraag is of ze daarna ook weer overeind zullen geraken om zijn nieuwe album te kopen.
Ondervraag eender welk na 1990 geboren jongmens wie Grace Kelly was en het antwoord wordt u niet gezegd maar gezongen. Actrice? Prinses van Monaco? Neen, de jeugd kent alleen nog maar die ene hit. Volkomen terecht trouwens, want wat zat die er boenk op. Auditie na auditie afgewezen door de grote meneren van de popmuziek schreef krullenbol Mika zijn frustraties van zich af in een nummer dat hem meteen tot wonderboy van het jaar katapulteerde. En wat nog meer verbaasde: zijn album Life In Cartoon Motion was ook bij lange na niet zo slecht. Zowat de helft ervan groeide uit tot zeer succesvolle singles, en de andere helft zong iedereen even goed mee. Met The Boy Who Knew Too Much doet Mika twee jaar later een poging om zijn succes te verlengen.
Een verdienstelijke poging. Het album bevat alweer een mooie keuze aan potentiële hits ("Blame It On The Girls", "Dr. John", "Good Gone Girl", "Touches You"). Stuk voor stuk nummers waarin Mika zijn met roze kauwgomballen gevulde paasei kwijt kan. Erg verrassend zijn die liedjes niet meer, maar grote kans dat ze wel weer dik zullen aanslaan. En zo zal bovenvermelde doelgroep die de eeuwwisseling nog in de pampers meemaakte toch weer de weg naar de plaatselijke cd-winkel vinden.
Het popgeweld wordt echter net als op Life In Cartoon Motion hier en daar onderbroken door tragere nummers. Zo is het langzaam opbouwende "I See You" een mooie poging om een doorslagje te maken van "My Interpretation" op die vorige. Maar het meest creatieve nummer op de plaat is misschien nog wel "By The Time", een slaapliedje voor ’s ochtends waarin een leuk kabbelend koortje een voor een keer met normale stem zingende Mika begeleidt. Want ook al valt er aan de vocale kwaliteiten van de man niet te twijfelen, de uithalen van zijn falsetstem beginnen op den duur wel eens vermoeiend te werken.
Naar goede poptraditie bevinden de mogelijke singles zich op het eerste deel van The Boy Who Knew Too Much, op de tweede helft mag er al iets meer worden uitgeprobeerd. Zo flirt Mika in "Blue Eyes" met een soort reggae-ritme en knipoogt hij naar ons met "Toy Boy" waarin hij zelf als tinnen soldaatje tot leven is gekomen om, in dit geval, de jongen van zijn dromen te kunnen ontmoeten: "hold me in your arms/I’m just a boy like you". Mika is nooit vies geweest van een spelletje jongens/meisjes waartegen zelfs Blur "U" zou zeggen. Maar het meest sleazy is nog het slotnummer "Pick Up Off The Floor" dat rechtstreeks uit de cocktailbar van een cruise-schip zou kunnen komen, liefst volgestouwd met potsierlijke dragqueens.
Leg The Boy Who Knew Too Much naast voorganger Life In Cartoon Motion en je merkt weinig verschil tussen de platen. Zoals de nummers op ieder album onderling inwisselbaar zijn, zo zouden ze ook met gemak van het ene naar het andere album kunnen worden overgeplaatst. Heel erg nieuw klinkt The Boy Who Knew Too Much dan ook niet, al doet Mika zijn best om toch hier en daar origineel uit de hoek te komen. Het nieuwe is er echter af. De echte fans zullen zeker nog kunnen genieten van zijn kleurvolle pop, maar om de liefhebbers van creativiteit te verleiden, had de Libanese Brit toch vroeger op moeten staan.