Fijne rockmuziek werkt grensoverschrijdend, dat hoeven we niemand meer te vertellen. Als enkele bovenmatig getalenteerde jongeren uit Vlaanderen en Schotland samen een bandje beginnen, dan moeten er vonken van komen.
Zijn het Schotten? Zijn het Belgen? Het zijn zowaar Belgo-Schotten! Althans, zo noemen ze zichzelf. In werkelijkheid is The Big Hatband gewoon een viertal waarvan de helft uit Schotland komt en de andere helft aan de douane ’Belg’ antwoordt als hem zijn nationaliteit gevraagd wordt. Op zich niet echt vreemd, al is het best een leuk weetje dat The Big Hatband ontstond toen de leden de gezegende leeftijd van zestien jaar hadden. Waar is de tijd dat jammen met een jongen van een dorp verder op die leeftijd het hoogste goed was? Welkom in de geglobaliseerde wereld.
Ook voor jonge wereldburgers staat de tijd niet stil, zeker niet als je met vier getalenteerde creatievelingen in The Big Hatband zit. Goed een jaar geleden — drie jaar timmerden ze op dat moment al aan de weg — liet de groep zich voor het eerst opmerken als voorprogramma van The Kooks. Die dag waren The Kooks nog niet de publiekslievelingen die ze nu zijn en was het — als we op de kwaliteit van de liveprestaties afgegaan waren — niet zeker dat we ons geld op The Kooks ingezet zouden hebben als het ging om de titel van meest beloftevolle band van de avond.
Een week of twee later scoorde het viertal pas echt: in een volgelopen tent op Les Nuits Botanique werd Babyshambles zonder al te veel moeite van het podium gespeeld. Waar Doherty en de zijnen het moeten hebben van het stukgooien van instrumenten, pakt The Big Hatband het publiek muzikaal in. De relatief onbekende openingsact stond op scherp en overtuigde dankzij zijn maniakale gedrevenheid.
Die livetriomfen krijgen nu, eindelijk, een vervolg voor in de huiskamer: een vijf nummers tellende e.p. die, in tegenstelling tot bij zoveel sterke livebands, de groep in zijn volle glorie weet te vatten. Popgevoel en destructie gaan bij deze heren ook op plaat hand in hand. Met veel gevoel voor ritme en als Kinks from hell blazen ze vitale gehoororganen op in "Forget The Way It Was (And Begone)", een nummer waarin de in een rokerige pub gevormde strot van Ted Clark de twijfels des levens bezingt als was hij een oude wijze man. Wie ’s mans bakkebaarden reeds mocht aanschouwen, begrijpt dat een en ander ongetwijfeld ironisch opgevat mag worden.
Bittere ernst echter, als het op muzikaliteit aankomt. Luister naar het waanzinnig aanstekelijke "Brick And Stone Riot" en vraag uzelf af wanneer u voor het laatst gepogood heeft. Met dit nummer komt het viertal enigszins in de buurt van The Libertines, al hebben we er alle vertrouwen in dat het met The Big Hatband minder bedroevend zal aflopen. Daarvoor lijkt de band te veel met beide voeten op de grond te staan, een eigenschap die — hoewel vaak snel overboord gegooid — bijzonder goed van pas komt bij het spelen van niets ontziende en alles ontstijgende wilde rockmuziek.
The Big Hatband speelt op 25 april in La Maison Des Musiques in Brussel.
