Weinig gedichten zijn zo vaak aangehaald als "Het Huwelijk" van Willem Elsschot, waarvan in het bijzonder de zinsnede "want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren" tot de verbeelding spreekt. Jammer genoeg wordt het prachtige vervolg "en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat" vaak vergeten.
Weemoedigheid en melancholie blijven nochtans tot de verbeelding spreken, deze sluipschutters van het gemoed die in een onbewaakt moment toeslaan en hun slachtoffer(s) verweesd achterlaten, terwijl een steeds groter wordende moedeloosheid en verdriet hen opslokt, tot er niets anders meer overblijft dan een "mal de vivre". Weinigen weten die pijn en dat verdriet beter te vatten dan de Slavische volkeren, bij wie de tristesse wel genetisch bepaald lijkt.
Wie niet beter weet, zou haast geloven dat ook door de aderen van de Brit Matt Elliott Slavisch bloed vloeit, zozeer is Failing Songs doordrenkt van existentiële pijnen en zwaarmoedigheid. Elliott, op een blauwe maandag nog gitarist bij Flying Saucer Attack, raakte evenwel bekend onder de naam Third Eye Foundation, waarmee hij op inventieve wijze drum ’n’ bass koppelde aan electro en ambient.
In 2003 leek Elliott er echter genoeg van te hebben en bracht hij onder zijn eigen naam het album The Mess We Made uit, waarbij hij laptop en vreemde klankkasten inruilde voor weemoedige songs en een grotendeels akoestisch instrumentarium. In verschillende songs was de invloed/achtergrond van Third Eye Foundation nog hoorbaar, maar Elliott creëerde zo’n andere sfeer dat het woord "stijlbreuk" haast automatisch op ieders lippen lag.
Third Eye Foundation keerde in 2004 even terug voor het eerste album in de OuMuPo-reeks (zie ook DJ Krush), maar toen Elliott in 2005 met Drinking Songs een nieuw album onder zijn eigen naam uitbracht, leek Third Eye Foundation dan toch voorgoed begraven. De melancholie had het pleit gewonnen, de naar Frankrijk uitgeweken Elliott had het spleen de Paris ontdekt en omarmd.
Wie meende dat Matt Elliott op Drinking Songs al op de rand van de afgrond balanceerde, mag er zeker van zijn dat de man nu een stap voorwaarts genomen heeft. Er is geen spatje zonlicht te bespeuren op Failing Songs. De miserie wordt verder uitgediept en Elliott klinkt droever dan ooit. De Oost-Europese volksmuziek die dankzij Gulag Orkestar opnieuw onder de aandacht kwam, wordt hier in al zijn droefgeestigheid geëtaleerd, tot er niets anders meer rest dan het zoveelste glas geestesrijke drank in één teug binnen te kappen en een nieuw klaaglied aan te heffen, met een nauwelijks verholen snik in de stem.
Een nieuwe stijlbreuk vormt Failing Songs dus allesbehalve. Op The Mess We Made begon Matt Elliott een reis langs het akoestisch pad waar melancholie het sleutelwoord vormt. Die reis is nog lang niet ten einde, maar met elk nieuw album weet hij wel iets beter "de weemoedigheid die des avonds komt" te vatten, zodat het slechts een kwestie van tijd is eer ook hij een vervaarlijke aanblik zal bieden. Maar wie zulke prachtige schetsen van een onvatbaar gemoed weet weer te geven, kan heel veel vergeven worden, vooral wanneer het haardvuur knettert en Failing Songs weerklinkt.
