The Answer :: Rise

De beste Ierse band aller tijden… U2? My Bloody Valentine? Taste? Als het van ons afhangt is het Thin Lizzy. Een hardrockband, yup. Het Ierse kwartet The Answer wordt door heel wat publicaties een gelijkaardige toekomstige reputatie voorspeld. Maar waarom, dat blijft een raadsel.

We zijn "als dwergen op schouders van reuzen". Het is een uitspraak die wordt toegeschreven aan de middeleeuwse denker Bernard van Chartres, die ermee duidelijk wilde maken dat hij en zijn tijdgenoten hun verworvenheden te danken hadden aan het voorbereidende werk van de giganten uit de oudheid. Bij rockmuziek is deze beeldspraak niet anders. Bijzondere bands hebben iets toe te voegen aan de spelregels (écht origineel zijn ze zelden), maar de meerderheid kan niet meer doen dan proberen er op een frisse manier mee om te springen, en hopen opgemerkt te worden door een publiek dat al even geconditioneerd is.

Je kan creatief met de nalatenschap van je voorgangers omspringen, of je kan iets bescheidener blijven. Bij de eerste categorie zitten diegenen met een neus voor wat nieuw is. Zij maken er vervolgens een beter model van (kameleon David Bowie), rotzooien met de traditie (de meta-rock van Ween), of creëren een nieuwe bastaard (Mastodon). Andere bands hebben minder ambitie en stellen zich tevreden met een geluid dat terug te voeren is tot een band, met het risico in een doodlopend straatje terecht te komen (The Strokes: een geweldig debuut, en het vet was van de soep), een risico dat door anderen (Drive-By Truckers) wordt omgebogen in een troef.

The Answer wordt nu ook naar voren geschoven als de redding van de klassieke hardrock, een genre dat ondergronds steeds een gezond bestaan is blijven leven, en nu en dan eens de kop opsteekt. Bij The Darkness rook dat al te zeer naar een gimmick, maar die van The Answer lijken het serieus te nemen. Toch vallen op hun debuut Rise ook dingen te horen die eerder worden geassocieerd met foute nonkels dan met 2006, want het combineert de boogierock van AC/DC en Rose Tattoo met de bombast van Led Zeppelin, de southern rock van The Black Crowes en Cry Of Love, en de classic rock van bands als Mountain en Free.

Dergelijke beschrijvingen zijn al een goeie indicatie en moeten bij de muziekkenner een belletje doen rinkelen. Inderdaad: gespierde solo’s, wat oooohs en yeaaaahs, vocale uithalen, gedoe waarbij het fijn zwaaien is met blonde lokken. In het begin van de plaat levert dit degelijke resultaten op: "Under The Sky" en "Never Too Late" klinken stoer en stevig, maar ook behoorlijk fris, waardoor zowel papa als zoon de songs zal meefluiten. Snel wordt echter duidelijk dat die van The Answer geen uitzonderlijke songschrijvers zijn en al te vaak blijven hangen in de clichés van het genre, de meest gehate ter wereld.

"Leavin’ Today" en "Come Follow Me" worden in gang gestampt door van die typische AC/DC-riffs: bluesy en ontleend aan Chuck Berry. De band weet echter niet de groove van de koningen erin te steken, en gekoppeld aan standaardteksten over niks in het bijzonder levert het vooral platte resultaten op. Allemaal geen probleem zolang de boel een beetje op gang wordt gehouden. Een track als "No Questions Asked" stinkt wat veel naar de oude Led Zeppelin, maar laat dat net onze favoriete Led Zeppelin zijn. Het zij hen vergeven.

Het kan namelijk erger. Van het botte gebeuk van "Into The Gutter" (dat een halve riff van AC/DC pikt) krijgen we het stevig op onze heupen, "Sometimes Your Love" is ordinaire machorock die in de eighties enkel aansloeg bij valse blondjes. "Preachin’" is dan weer een flauwe variant (met handengeklap) op Robert Johnsons "Preachin’ The Blues". Wij houden het bij The Gun Club. Tenslotte nog de ergsten: het blueske "Memphis Water", de trage "Always" en de popsong "Be What You Want", flauwe afkooksels zonder bestaansreden. Wat je van die songs kan zeggen, geldt dan ook voor de band, zolang die niet wat meer zijn eigen stem laat horen: volstrekt overbodig.

http://www.theanswer.ie
http://www.theanswer.ie
Albert Productions

verwant

The Answer :: Everyday Demons

Het verleden is hip. Als er één ding is...

aanraders

Eddie Chacon :: Lay Low

Thrillseekers hebben altijd al best in een grote boog...

The Veils :: Asphodels

Finn Andrews is The Veils is Finn Andrews. Zo...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

Squid :: Cowards

Op hun derde album Cowards trekken de Britten van...

recent

When the Light Breaks (Ljósbrot)

Om een goede voedingsbodem te vinden voor zijn films,...

Mogwai

17 februari 2025Ancienne Belgique, Brussel

De nieuwe plaat The Bad Fire werd nog maar...

Pothamus :: Abur

Pothamus: het woord alleen al klinkt als iets zwaars,...

Gabriel Rios

14 februari 2025Het Depot, Leuven

Met Playa Negra trakteerde Gabriel Rios ons in de...

Heartworms :: Glutton For Punishment

Ze schaafde er bijna drie jaar aan, maar haar...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in