Beluister ‘What Were the Chances’!
De kleuteronderwijzer uit Seattle is terug. De melancholie zit er
weer goed in, zo ook de nodige dosis pathos, de eenvoudige
akoestische begeleiding, de hese stem en de singer-songwriter songs
in de beste indiefolktraditie. Yep, dit is de Damien Jurado die we
kennen. Toch is deze lieverd niet altijd even breekbaar geweest. Zo
speelde hij eind de jaren tachtig nog in verschillende punkbands,
waaronder Coolidge met daarin David Bazan, die in 1995 Pedro the
Lion zou vormen. Op het soloproject ‘Damien Jurado’ was het wachten
tot 1997, toen de man debuteerde met ‘Water Ave S.’. Met weinig
succes, overigens. Met Jurado’s tweede langspeelplaat was het dan
wel goed prijs, want ‘Rehearsals For Departure’ kreeg de verdiende
internationale erkenning en wordt nog steeds bij zijn betere werk
gerekend. Experiment kwam er nog met ‘Postcards And Audio Letters’
(2000), waarop Jurado fragmenten van op audiocassettes opgenomen
gesprekken compileerde en met ‘I Break Chairs’ (2002), dat
verbaasde door elektrische gitaren en rockgeweld. De trouwe fans
hebben het steeds meer voor de eenvoudige singer-songwriter gehad
en keurden ‘Ghost of David’ (2000) en ‘Where Shall You Take Me’
(2003) volmondig goed. Vandaag kunnen zij hun hart ophalen want
zoals we in het begin lieten uitschijnen, krijgen we met ‘And Now
That I’m In Your Shadow’ opnieuw een collectie van dertien sombere
verhalen. De plaat ligt dan ook grotendeels in de lijn van
voorganger ‘On My Way to Absence’, maar schuift de drum, op zoek
naar eenvoud, wat meer aan de kant.
Het enige moment waarop we door een drum worden opgeschrikt, en het
is dan nog niet eens een echte, is het wondermooie ‘What Were the
Chances’, meteen een van de sterkhouders van dit achtste album.
Eenmaal je aan de matige intro met drummachine bent gewoon geraakt,
wordt deze inleiding eerder een signaal voor het ontroerende duet
dat erop volgt. Inderdaad, een duet en wel met Jenna Conrad, een
minder bekende singer-songwriter uit Seatlle, die vocaal de
vergelijking met Sarah
Bettens doorstaat. Jurado en Conrad hebben het over hun
buitenechtelijke liefde: “It’s not like you’re cheating / We’re
only meeting in hotels / And now you’re home”. Hopelijk
beseffen zijn kleuters niet waarover hij het heeft.
Op ‘Denton, Tx.’ kunnen we nogmaals de lage tonen van Jenna Conrad
horen. Het gemoed is al wat lichter en een spaarzame piano geeft
het tempo aan. Ook strijkers zijn Damien Jurado niet vreemd.
Getuige daarvan de sterke titelsong. De Amerikaan komt hier in het
vaarwater van zijn landgenoot Will Oldham (Bonnie
‘Prince’ Billy) terecht, maar waar deze laatste de AB laat
vollopen, moet Jurado het nog met een voorprogramma in het STUK in
Leuven stellen. Damien blijft in de schaduw en mag daar wat ons
betreft wel eens uitgehaald worden.
Zeker als hij nummers blijft schrijven als ‘There Goes Your Man’ en
‘Montesano’. Het eerste bekoort volgens de traditionele regels van
het genre. Het tweede is een leuke, verrassende afsluiter. Lyrics
zijn er enkel in het begin, waarbij de rest van ‘Montesano’, een
stadje in Washington, is opgebouwd door sferische
“woehoe’s”, zoals we die kennen van My Morning Jacket, zij
het minder uitbundig. Het wat ongedurig achtergrondgeluid voelt aan
alsof de aarde voor de voeten van Jurado zelf zal openbarsten,
terwijl hij met de armen gespreid, zingend geniet van het opkomen
van de zon. Dit nummer duidt naar ons aanvoelen eerder een begin
aan en beschouwen we dan maar als geslaagde reden om nog eens deze
plaat te laten draaien.
Wie de warmte van Damien Jurado graag in de armen sluit, zal
opnieuw bekoring vinden in ‘And Now That I’m In Your Shadow’.
Uiteraard is het opnieuw geen plaat geworden om vrolijk je werkdag
mee te beginnen, maar houden we deze brok emotie voor de late,
frisse uren, waarin de nacht deze meester van de schaduw feestelijk
binnenhaalt.
