Showstar dus. Heeft u er al veel van gehoord? De kans is klein.
Toch bestaat dit vijftal uit het Waalse Huy al tien jaar en hebben
ze ons met We Are Ready drie jaar geleden een vrij goed onthaald
debuut geschonken. Doordat de naam Showstar niet inslaat als een
obus in een bunker, bleken ze dan toch niet zo klaar te zijn om
buiten Wallonië meer te betekenen dan enkele optredens in het
jeugdhuis van Kachtem, waar zevenendertig nieuwsgierigen naar toe
kwamen. Begrijp ons niet verkeerd. Deze jongens hebben al in het
voorprogramma van Mogwai en Catatonia gestaan en weten van welk
hout pijlen maken. Ook blijven we maar herhalen dat de Waalse
indiescene al te stiefmoederlijk behandeld wordt door hun
Nederlandstalige buren. Maar of ‘.’, gezien de moeilijke
omstandigheden, veel zal helpen om Showstar definitief bij ons op
de rails te krijgen, durven we betwijfelen.
‘.’ dus. De naam van het album, in de lijn van de haakjes van
Sigur Rós, zal zeker de aandacht trekken en laat zich
en anglais uitspreken als ‘dot’. Het is altijd opletten met
dergelijke experimenten. Als het album fantastisch is, is het een
teken van durf en kunstzinnigheid. Als de plaat minder sterk
uitvalt, heeft men het over dwaze aandachttrekkerij. U beslist zelf
maar welke visie u wil onderstrepen. Feit is dat deze Showstar een
stevige omkadering mee kreeg. 25 dagen duurden de opnames in Londen
en gerenommeerde buitenlanders hebben ‘.’ een professioneel geluid
meegegeven.
Showstar maakt hardere indiepop of, zoals u wil, zachtere
indierock. Het is Minerale die af en toe in distortion gaat en
het komt bij momenten dicht in de buurt van Feeder, maar dan wat
minder rockend. In sommige nummers gaat zanger Christophe Danthinne
als Grant Nicholas van hetzelfde Feeder klinken. Bij ‘Special Gun’,
in het refrein toch, komt de gelijkenis met een nummer als ‘Buck
Rogers’ van de Britten boven. Een verbetering ten opzichte van het
debuutalbum is beslist dat het Franse accent zo goed als weggewerkt
is. De weinig inspirerende teksten zijn dan weer gelijk gebleven:
“I’m your special gun. Use me while you can. I’m your special
gun. Bang. Bang.” Toch vallen we hier niet over, want een
bedoelde naïviteit heeft soms zijn charmes.
Het probleem dat deze tweede langspeler met zich meedraagt, is dat
geen enkel nummer slecht is, maar er ook weinig materiaal bij zit
waarvan je even opkijkt en een andere houding aanneemt. ‘Get Drunk’
is het kortste en in onze ogen beste nummer. Het bevat de
snedigheid van Millionaire op gemiddelde snelheid en is lekker
recht door zee. Eenmaal hij dronken is, waarschuwt het personage de
aanwezigen dat ze zich beter uit de voeten maken omdat hij graag
mensen aanraakt, wanneer hij wat te veel op heeft.
Single en opener ‘Mad On Your Sister’ heeft in de intro wat weg van
The Hives en behoort tot het betere werk van ‘.’. Afsluiter ‘Slow’
krijgt ook onze appreciatie mee, maar laat het naar het einde toe
wat afweten. Eenzelfde weinig geïnspireerd einde heeft ‘Stereo
Songs’. Het heeft de zware pianotoetsen van ‘Viðar Vel Til
Loftárasa’ van Sigur Rós mee, in een light versie dan, en houdt het
allemaal wat rustig. De leukste intro is die van ‘Dan’, maar zoals
nogal eens op deze plaat, is het niveau van dit nummer niet
constant genoeg om van een volledig geslaagde song te kunnen
spreken.
“Showstar is not just another rock band”, staat in de bio
te lezen. Klopt, want het is de band van de middelmatigheid
geworden. De Walen zullen nog iets origineler en gespierder uit de
hoek moeten komen om onze handen op elkaar te krijgen. Volhouden
jongens, en er blijven in geloven. Luc De Vos is ook pas na tien
jaar zwoegen doorgebroken en kijk eens waar hij nu staat.
