Nederlandstalige zangers en zangeressen die zichzelf miskend en
onderschat voelen, we willen ze niet te eten geven. Uit schrik voor
gezichtsverlies, een mindere verkoop, fans die er toch niks van
zouden snappen of whatever, blijft het meestal slechts bij
woorden. Yasmine – u kent haar van radio en tv, en van haar liedjes
die gemakshalve worden gecatalogeerd onder ‘lichte muziek’ of
‘populair vocaal’ – heeft de stap gezet, en hoe. Met ‘Licht
ontvlambaar’ tekent ze voor één van de grote muzikale verrassingen
van het Belgische muziekjaar.
Van bij het begin van haar carrière, nu vijftien jaar geleden,
heeft ze altijd gehoopt vroeg of laat haar eigen ding te kunnen
doen. Vandaag is het geloof in eigen kunnen groter dan ooit, en is
de tijd rijp om zich eindelijk te wagen aan die Grote Sprong
Voorwaarts. Twee jaar geleden verraste ze al met ‘Vandaag (Het
morgen van gisteren)’, de knappe, veelbesproken plaat-annex-tournee
met Nederlandstalige covers van Leonard Cohen. ‘Licht ontvlambaar’
is daarentegen bij momenten echt indrukwekkend.
Yasmine kon ook deze keer een beroep doen op Sjang Coenen (bas),
David Poltrock (piano, toetsen), Rudi Cloet (drums) en Andries
Boone (viool, accordeon, mandoline), de muzikanten die haar al
bijstonden tijdens de Cohen-toer en in de studio werden aangevuld
met backing vocalisten Pieter-Jan de Smet en Patrick Riguelle. Een
speciale vermelding is echter weggelegd voor gitarist en producer
Geoffrey Burton en allround snarenplukker Jo Mahieu. Samen zijn ze
verantwoordelijk voor de meeste arrangementen, maar Mahieu schreef
daarnaast ook nog – al dan niet samen met Mirko Banovic – de muziek
voor zes songs. En daar houdt het niet mee op: ook Stef Camil
Carlens, Thé Lau, Kris De Bruyne, Lars van Van Bambost en Frank
Vander Linden leverden een erg mooie bijdrage, en als uitsmijter
zorgde Jeroen Swinnen voor een remix van het titelnummer.
Wanneer we Burton en Mahieu de architecten noemen van ‘Licht
ontvlambaar’, dan zijn Coenen, Cloet, Poltrock, Boone, de Smet en
Riguelle de ervaren stielmannen (‘Uw plak, ons vak!’). Zij zetten
een plaat neer die staat als een huis, maar uiteindelijk is het
Yasmine zelf die van het geheel een warme thuis heeft gemaakt. Zij
is niet alleen een uitstekende zangeres, maar schreef ook zeven van
de elf songteksten. Door zelf een aantal van Cohens lyrics om te
zetten naar de taal van Vondel, is ze er naar eigen zeggen in
gelukt ‘haar eigen stem als tekstschrijver te vinden, haar angst
opzij te zetten en dieper in zichzelf te graven’.
Op haar eigen pennenvruchten valt inderdaad niks af te dingen, want
ze zijn stuk voor stuk erg sterk. Zo brengt ze heldere en rake
bespiegelingen over geluk en ongeluk in relaties, zonder daarbij te
vervallen in (poëtisch bedoelde) gemeenplaatsen, meligheid,
vergezochte metaforen of expliciete ‘dagboek’-ontboezemingen. Maar
ook wanneer de ‘grotere thema’s’ worden aangekaart (oorlog,
politiek, milieu, …) lukt het haar spijkers met koppen te slaan
zonder te sneren of te preken.
Ook muzikaal is ‘Licht ontvlambaar’ een erg sterk, gevarieerd album
geworden. Elke medaille – hoe schoon ook de schijn – heeft een
keerzijde, en dat komt duidelijk tot uiting in de manier waarop de
nummers werden uitgewerkt. De muziek pendelt tussen licht en
donker, slaan en zalven, hard en zacht, kil en warm, … De elf
tracks situeren zich tussen de grandeur van The Scene, de diepgang
van het recentere Monza-werk, de subtiliteit van A Song
About A Girls van Zita Swoon, mooie pop, het betere
singer-songwriterwerk én moderne kleinkunst.
Met opener ‘De aansteekster’, ‘Niemand iemand’ (van en met Stef
Camil Carlens) en ‘Niemandsland’ waren we meteen weg, maar de
meeste liedjes hebben eerst wat tijd nodig om te groeien en zich
onder je huid te nestelen. Als geheel kent ‘Licht ontvlambaar’ geen
enkel zwak moment, zelfs geen schijn van een dipje, maar als we er
dan toch enkele hoogtepunten moeten uitlichten, dan kiezen we voor
de uitgekiende pop van ‘Risico’ en ‘Het boek’, ‘Fantoompijn’
(waarin de geest van Thé Lau letterlijk lijkt rond te waren) en
vooral de verstillende schoonheid van ‘Mooi’ en ‘Uur blauw’.
De kans bestaat dat fans van het eerste uur afhaken (omdat ze niet
begrijpen waarom hun idool ineens ‘moeilijk’ begint te doen), of
dat mensen hier hun neus voor ophalen omdat het ‘maar’ Yasmine is.
We hopen evenwel uit de grond van ons hart dat deze plaat de
aandacht, het krediet én het publiek vindt die ze verdient.
