In de tweede helft van de jaren 90 werd de wereld opgeschrikt
door de nu-metal, een genre
dat bij net aanschouwen van het daglicht evenveel voor- als
tegenstanders kreeg. Bands als Papa Roach, Slipknot en Linkin
Park zorgen bij velen voor euforie, bij anderen gaat de
peristaltische beweging van de dikke darm zodanig toenemen tot ze
escaleert en een spastisch aarsconcert ontspruit. Tijdens het
prille begin van de 21ste eeuw, de gloriejaren van het genre, was
er nog een band die succesvol de kop op stak: Evanescence. Ondanks
het feit dat de eerste officiële release van de band dateert uit
1998, heeft het nog 5 jaar geduurd voor ze mondiale bekendheid
verworven. Met Fallen had Evanescence vele tienerharten
veroverd. Ook was het één van de eerste platen die in de iets
serieuzere metalscene eveneens succes kende. Amy Lee en de haren
waren zich dus heel goed bewust van de taak die hen te wachten
stond: een plaat maken die even goed of zelfs beter is dan de
vorige.
Opener ‘Sweet Sacrifice’ creëert en duistere maar dromerige
sfeer, al klinkt de gitaar wel iets ruiger dan eerder. Deze trend
wordt echter niet meteen verder gezet tijdens ‘Call Me When You’re
Sober’, een track die probleemloos op de vorige release had kunnen
staan. Net zoals het merendeel van de songs op Fallen
steunt dit nummer op een catchy en goed in het oor liggend
refrein, waardoor het geheel vrij toegankelijk wordt. Tot en met
‘Lithium’ klinkt alles zeer Evanescence. Nadat de eerste vier
nummers voorbij getrippeld zijn, begint de sound een beetje ruiger
en volwassener te klinken. Een beetje à la ‘Bring Me To Life’ en
‘Going Under van de vorige plaat, maar dan eerder geschreven met de
overrijpe twintiger dan de halfrijpe tiener in het achterhoofd.
Tijdens ‘Cloud Nine’ zijn er enkele gitaarpassages die toch wel
sterk aan Rammstein doen denken, maar net wanneer de luisteraar
het gevoel krijgt dit nummer al eens gehoord te hebben, komt er een
klassiek geïnspireerd koor en orkest op de achtergrond een extra
dimensie aan het nummer toevoegen. Een uiterst welgekomen
verlichting. Bij ‘Snow White Queen’ wringt het schoentje een
beetje. De bizarre aanvang geeft wel een leuke verrassing in petto,
maar Amy Lee het enorm moeilijk krijgt met de lage tonen, kondigt
het eerste dipje zich aan. Daarbij komt nog dat hier voor de
zoveelste keer voor dezelfde formule gekozen wordt: van ballade
naar rock en terug. Fijne formule als u het mij vraagt, maar ook
deze klinkt op de duur afgezaagd.
Gelukkig volgt daarna hét hoogtepunt van de plaat. ‘Lacrymosa’
is als het ware een cover/adaptatie van de Lacrimosa uit W.A.
Mozarts befaamde requiem.
Evanescence slaagt er met grote onderscheiding en felicitaties van
de jury (wij dus) in om dit uit 1790 daterende meesterwerkje
volledig naar eigen hand te zetten, zonder dat de magie ervan
verloren gaat. Het daarop volgende ‘Like You’ is een beetje
vergelijkbaar met het bekende bleitnummer ‘My Immortal’. Toch mist
het een zekere spark,
waardoor het waarschijnlijk net niet sterk genoeg is om als single
goed te scoren.
Vanaf nu krijgen we enkel nog goede nummers te horen. Niet
meteen toppers, maar ze kunnen zeker boeien. De song die hier het
meeste opvalt is ‘Your Star’. Een enorm catchy riff begeeft zich hand in hand
met Lee’s soms indrukwekkend stembereik richting trommelvlies ,
terwijl een koor zorgt voor een epische adrenalinestoot. Een nummer
dat misschien kreunt onder de clichés van de gothic metal, maar dat staat de impact
van de track niet in de weg. Afsluiter ‘Good Enough’ is een
prachtige ballade. Begeleid door piano en viool zweeft frontvrouw
Amy Lee als het ware door het nummer en bewijst ze dat ze absoluut
de capaciteiten van een steengoede zangeres bezit. Haar stembereik
wordt in dit nummer ten volle benut waardoor dit een einde is dat
niet gemakkelijk vergeten zal worden.
Met ‘The Open Door’ slaagt de band erin om roet in het eten van de
Evanenescence-hater te strooien. Het is een sterk album, waar een
iets meer volwassen sfeer heerst zonder de gemiddelde rock/metal
liefhebbende tiener in de kou te laten staan. Ondanks alle pech die
de band gehad heeft (Ben Moody, mede oprichter, is het midden in de
tournee opgestapt, Lee’s relatie liep op de klippen en de vervanger
van Moody kreeg tijdens de opnames van de nieuwe plaat een
beroerte) is Evanescence Evanescence gebleven. De metalheads die
sowieso niet van female fronted
metal houden, gaan geen zier geven om dit plaatje, maar veel
fans, zowel binnen als buiten de metalscene, mogen zich dit
schijfje zonder aarzelen toe-eigenen.
