Sommige platen zijn moeilijk. Andere zijn taai. En dan heb je Sukilove: voor de tweede keer misleidt Pascal Deweze met nummers die op het eerste gezicht wel simpele liedjes lijken, maar onderhuids bulken van de dwarsigheid. Meteen wordt recenseren weer iets als worstelen met een krolse kat: zonder kleerscheuren kom je er niet vanaf.
"Alles went, behalve het leven", zong Frank Vander Linden ooit. "En Sukiloveplaten", vergat hij daar aan toe te voegen. Opnieuw levert Pascal Deweze immers een plaat af die zich ondanks een toegankelijk uiterlijk toch zo uiterst weerbarstig toont dat we al eens uitriepen "dan is Scott Walker gemakkelijker te verteren!". Op Good Is In Your Bones, zijn derde plaat alweer met Sukilove, gaat Deweze immers verder op het pad dat hij met You Kill Me insloeg. Hoop nog steeds niet op de terugkeer van de meisjes in de zomerjurkjes zoals Deweze die bezong op zijn debuut, ze zouden zich toch maar lelijk pijn doen op dit kronkelige pad vol doornen.
Deweze heeft immers het Belgische absurdisme omarmd en sindsdien mag het hoekiger en dwarser: als het vooral maar niet evident is. Het resultaat klinkt spannend en uitdagend, als "Ballad Of No Apology" dat davert en dendert en van de ene wending naar de andere stuitert. Het is geen toeval dat net daarna "Let’s Dive" volgt, het enige rustpunt op de plaat en een welkome adempauze. Al loeit ergens halverwege wel een koe op de achtergrond.
"Black Heart" heeft iets van de vroege dEUS met zijn lichtjes jazzy baslijn maar de geslagen-hond-stem erboven is geheel en al die van Deweze. In "Come Home/No Way" hoor je dat de band een jaar lang de tijd heeft gehad om in muziekcentrum TRIX te experimenteren en bij te schaven: de groep heeft laagje na laagje op elkaar gelegd, allerhande accentjes mogen voor stoorzender spelen. "Snow" is in dat verband nog treffender: het nummer bouwt traag op, met allerhande details op de achtergrond.
Good In Your Bones is geen plaat waar een mens snel mee klaar is. Vijftien beluisteringen later is er echter ook geen haar op ons hoofd dat eraan denkt dit slecht te vinden. Misschien kijken we hier later wel lachend op terug, zoals we nu ook niet meer kunnen begrijpen dat er in 1992 recensenten waren die Afghan Whigs een moeilijke groep vonden.
Langzaamaan geeft Good Is In Your Bones immers zijn geheimen prijs. "Mama" is nog steeds een prachtige song, hoe hard Sukilove ook zijn best doet die te bedelven onder plotse erupties of modderige ritmes en ook de "freaky" single "Blood And Milk Makes Holy" blijkt een lekker groovy beestje. Plots neuriën we mee met "Even The Angels Sin". Het vergt hard werk tegenwoordig, maar we kunnen het dan toch opnieuw bevestigen: Pascal Deweze blijft een ijzersterke songsmid. We mogen het alleen niet te snel geweten hebben.
