Het is ondertussen een wandelend cliché geworden dat zowat elke klassieke componist in zijn tijd "pretty far out" was en als een beeldenstormer annex gestoorde vernieuwer werd beschouwd. Rock en klassieke muziek hebben volgens deze optiek veel gemeen.
Maar niet alleen goedmenende leerkrachten esthetica, kunstgeschiedenis en muzikale expressie willen op die manier aantonen dat klassieke muziek best wel tof kan zijn, ook de "bad boys and pin-up girls" met hun instrumenten dragen hun steentje bij. De Aziatische schone Vanessa Mae bracht een — te verwaarlozen — popalbum uit, collega-violist Nigel Kennedy viel dan weer vooral op door zijn punkkapsels en -attitude. Het beruchtste is evenwel Apocalyptica, dat Metallica-nummers vertaalde naar klassieke arrangementen. Voor de intellectueel ietwat meer bezadigde medemens was er daarnaast Balanescu Quartet, dat Kraftwerk-nummers omzette in muziek voor kamerorkesten.
Of deze wegbereiders de deur voor klassieke muziek opengezet hebben, is echter twijfelachtig. Hoogstens brachten zij de "klassieke" stukken in een nieuwe bewerking onder de aandacht (Mae, Kennedy) of werden ze binnen het "alternatieve muziekmilieu" beschouwd als een groep die eens iets anders deed (Balanescu Quartet, Apocalyptica). Veel zieltjes zullen er evenwel niet mee gewonnen zijn, niet in de laatste plaats omdat klassieke muziek nu eenmaal even divers (zo niet diverser) is dan de rockwereld. In een warboel van stijlen en componisten zijn gading vinden, is niet zo evident.
Het Londense collectief London Sinfonietta pakt het dan ook wat sluwer aan. Op Warp Works And Twentieth Century Master koppelen ze nummers van schoon volk als Aphex Twin en Squarepusher aan dat van contemporaine componisten als Edgard Varèse, Steve Reich, Gyrgy Ligetti, John Cage, Karlheinz Stockhausen en Conlon Nancarrow. De opname van een album werd gekoppeld aan verschillende shows samen met Jamie Lidell, Squarepusher en Plaid.
Het idee achter het album en de tour was niet zozeer nieuwe zieltjes te winnen maar wel het zoeken van een link tussen hedendaagse componisten en electro-artiesten, die in hun muziek allebei de manier waarop mens en machine zich tot elkaar verhouden, willen onderzoeken en aantonen. Deze academische inslag verhindert echter niet dat de liveregistraties op deze dubbel-cd een organisch geheel vormen, die een interessante kijk bieden op de moderne muziekgeschiedenis en op de manier waarop de erfenis van veeleer klassieke componisten, ondanks hun avant-gardistische inslag, invloed had op moderne electro-artiesten die vaak een heel ander publiek aanspreken.
Toch zal Warp Works And Twentieth Century Master meer de melomanen aanspreken die de moderne componisten al kennen, dan liefhebbers van Warp-artiesten en ander fraais. De klassieke bezetting van een orkest roept bij velen nu eenmaal eerder afkeer op — dank u wel muziekonderwijs uit de humaniora! — dan dat het uitnodigt tot een boeiende exploratie van onbekend terrein. Toch heeft de dubbel-cd heel wat boeiends te bieden en kan het via Aphex Twin en Squarepusher voor neofieten een eerste, semilaagdrempelig opstapje zijn naar een exploratie van klassieke muziek in haar vele facetten.
Het doel van Warp Works And Twentieth Century Master is in de eerste plaats te bekijken hoe beide "groepen" van artiesten/componisten zich tot elkaar verhouden. Theoretici kunnen hier gemakkelijk een bibliotheek over vol schrijven, maar voor de gewone muziekliefhebber volstaat het al om dit album in huis te halen. Het is niet alleen hip (Warp) en cultureel verantwoord (klassieke componisten!) maar bovenal gewoon goed en intrigerend.
