V2, 2006
Na twee probeeralbums in het begin van deze eeuw, namen The Dears
wat meer tijd voor hun No Cities
Left en kijk: eensklaps kende iedereen deze Canadezen door hun
supermassive hit ‘Lost in the Plot’. Een nieuwe Morrissey stond op,
ditmaal een zwarte met de naam Murray Lightburn. Hij werd geliefd
als charismatisch figuur, die live zeer begeesterd uit de hoek kwam
en zoekt vandaag bevestiging met ‘Gang of Losers’. Een nieuwe ‘Lost
in the Plot’ hebben we niet gekregen. Een overtuigend geheel met
een aantal meer dan straffe songs wel.
Dat Lightburn een fantastische zanger is, moeten we niet meer
bewijzen. Ook op ‘Gang of Losers’, een titel die verwijst naar die
bepaalde periodes in het leven waarin iedereen wel eens een
loser is of was, is het verbazend toehoren wat die man
allemaal vocaal in zijn mars heeft. The Dears is ook een band die
nummers met een boodschap maakt. Zeer goed dat Lightburn en de
zijnen een betere wereld willen en daar openlijk voor uitkomen.
Toch moeten ze opletten dat hun soms te moraliserende houding zich
niet tegen hen keert. “No one should have to live all of their
lives on their own” en “I think it’s time that we all learn
forgiveness“, zulke dingen.
Laten we beginnen met het slechtste nummer, dan zijn we daar al van
af. ‘There Goes My Outfit’ is de enige jammere uitschuiver op deze
plaat. Het begint best aardig, maar vertoont al na een halve minuut
symptomen die we liever niet horen: het wordt langdradig, er zit te
weinig lijn in, het refrein spreekt niet aan, … Ach, over naar
beter.
Het eerste nummer na de synth intro, heel toepasselijk ‘Sinthtro’
genaamd, dat hoge toppen scheert is ‘Death Or Life We Want You’.
Het is de song met de meest vette riff en leunt het hele parcours
tegen de stoner van Queens of the
Stone Age aan. “Nobody wants you but we want you“, zingt
Lightburn boven de gitaren uit. Toch zijn we er zeker van dat Josh
Homme dit nummer graag zelf had geschreven. Een koerswijziging in
tempo en thema pal in het midden gaat over in vertrouwd vaarwater,
waarna de frontman het uitschreewt op een manier waarvan de meeste
zangers enkel kunnen dromen.
‘Fear Made the World Go Round’ is een sterke ballade over de angst
van de wereld voor die mannen met een geweer in hun pollen. Zoals
vaker gebeurt op ‘Gang of Losers’ schakelt dit nummer vanaf het
midden een versnelling hoger en zet Lightburn meer kracht op zijn
stem. Hij sluit af met de moedgevende boodschap dat het allemaal
wel in orde zal komen. Dat ook ‘Ballad of Humankindness’ een
ballade is, zal niet verrassen. De song is één moraliserende raid,
die begint met een trage beatbox, waar wij toch voor andere
mogelijkheden hadden geopteerd. Lightburn wordt geholpen door een
vrouwelijke backing vocal en schakelt ook hier midden in het nummer
van eerste naar tweede versnelling. Een toenemend aantal
instrumenten maakt het allemaal nog wat spectaculairder.
Twee songs die we zeker nog willen meegeven omdat ze helpen van
‘Gang of Losers’ een klasseplaat te maken, zijn ‘Whites Only Party’
en afsluiter ‘Find Our Way to Freedom’. Dat Lightburn nooit
slachtoffer is geweest van racisme, zou een bewering zijn uit een
andere wereld. Deze problematiek komt aan bod in het uptempo
‘Whites Only Party’, waarin “We are here to steal your
women” van een niet geringe animositeit getuigt. ‘Find Our Way
to Freedom’ laat eerst de gitaar spreken, mondt uit in een van de
meest theatrale gedeeltes van dit album en creëert duisternis en
een (onzeker) licht daarin door een dierlijke, lage vocale
begeleiding te doen contrasteren met de hoge stem van
Lightburn.
“The World is Really Gonna Love You“, laten The Dears in
‘Ticket to Immortality’ weten. Dat dit sterke nummer de
bovenstaande bespreking niet heeft gehaald, speelt alleen maar in
het voordeel van deze Canadezen. Want de wereld zal van hen houden,
als ze ‘Gang of Losers’ hebben gehoord. Net als u, op 29 oktober in
de Botanique. Gaat dat zien!
