Ze houden van ons, The Dears.
Frontman Murray A. Lightburn heeft het zelf gezegd. Bovendien heeft
hij eerlijk toegegeven dat hij dat overal zegt. Maar hij vertelde
er ook bij dat het voor jonge mensen uit het verre Montreal,
Canada, niet vanzelfsprekend is om in steden als Brussel te mogen
optreden en dat wij, de CD-kopers, de concertgangers dat hebben
mogelijk gemaakt. Da’s tenminste eerlijk. Melig maar eerlijk.
Vooraf kregen we Ambulance Ltd opgediend. De enorme database
die het internet is, leert ons dat Ambulance Ltd een groep uit New
York is met één album op hun repertoire en met leden die allen
blijkbaar hun roots in de jazz hebben. Nu valt daar op het podium
niet veel van te merken. Geen ellenlange soli of technisch gepiel.
Er wordt de voorkeur gegeven aan rock- en popsongs met
aanstekelijke hooks, die nieuwsgierig maken. Referenties zijn
ongetwijfeld The Beatles, maar ook Pavement en Sonic Youth komen om
het hoekje kijken. Songs met veel afwisseling en een jonge band die
geniet van de aandacht is wat we opgediend kregen. Toch wel in het
oog te houden.
The Dears dan. Hoewel ik steeds probeer om met een “open
mind” naar een concert te gaan, moet ik toegeven dat ik (al dan
niet onbewust) enig voorbehoud gemaakt had na het lezen van enkele
besprekingen op het net: het zouden saaie optredens zijn waar op
meerdere vlakken niet veel gebeurt. Dus was ik ditmaal geen
onbeschreven blad toen ik de arena betrad. Toch zag ik een leuk
optreden, niet super, niet fantastisch, maar solide, stevig, zonder
al te veel franjes. Een goed spelende band met een charismatische
leider (type Guy Garvey van Elbow) speelde zijn songs met veel gevoel
en zin voor pathetiek. Absolute uitschieter was ’22 : The Death of
All the Romance’, waarbij helaas de stem van Natalia Yanchak quasi
onhoorbaar was, maar dat werd ruimschoots gecompenseerd door de
zielenuitspattingen van Lightburn. Het nummer doet op plaat denken
aan Leonard Bernsteins ‘West End Story ‘en blijft ook live prima
overeind.
Uiteraard werd ‘Lost in the Plo’t op herkenningsapplaus en
enthousiasme onthaald. Daarnaast werden enkele nieuwe nummers
gebracht, die mooi in het verlengde van No Cities Left lagen. Ook daar geen
verrassingen dus.
De twee dames in de band waren niet veel meer dan decoratie en
bleken amper te kunnen bewegen. Wel opvallend was het gebruik van
de dwarsfluit (ter vervanging van het koper) in songs als ‘Never
Destroy Us’. Je gaat al gauw denken dat dergelijke geluiden uit de
synthesizer tevoorschijn getoverd worden. In het bisgedeelte was er
nog plaats voor een intiem ‘Warm and Sunny Days, maar ook daar
verder geen aardigheidjes.
Misschien ben ik verwend geraakt door het zien van enkele
uitstekende optredens de laatste tijd, misschien heb ik toch nog
teveel verwacht, maar het had hoe dan ook iets meer mogen
zijn.
In samenwerking met De
Muziekfriek
