Het aantal albums dat Lisa Germano zelf uitbracht is niet meer op één hand te tellen, het aantal waaraan ze meewerkte al helemaal niet meer. Haar nieuwe plaat, In The Maybe World, komt uit op het Young God Records label. Jonger wordt ze er niet op, godin des te meer.
Pianiste en violiste Lisa Germano, ondertussen 47 jaar, maakte in 1987 haar muzikale debuut op het album The Lonesome Jubilee van John Millencamp. Hij was de eerste van een resem artiesten waarmee ze zou samenwerken. Haar reputatie van steengoede muzikante is door de jaren heen opgebouwd door bijdragen aan albums van onder andere David Bowie, Eels en Neil Finn. Haar eerste soloalbum, On The Way Down From The Moon Palace, verscheen vier jaar later. Deze twee carrières, die van muzikante en soloartieste, zouden voortaan parallel naast elkaar lopen.
Pas toen ze 30 was, ontdekte de Italiaans-Amerikaanse haar stem, en wat voor één: met haar onnadrukkelijke en fragiele manier van zingen waarbij ze de breekbare woorden zacht uit haar mond laat rollen, doet Germano wat denken aan Cat Power. Vergelijk het met een schelp die je op het strand vindt en waarin je de zee tracht te horen: hoe dichter je ze bij je oor houdt en hoe aandachtiger je luistert, hoe beter dat lukt. Dat geldt evenzeer voor de subtiele muzikale accenten, die ook van haar hand komen.
Dit is geen plaatje om op te leggen tijdens een barbecue of als proloog voor een avondje stappen tijdens het weekend. De melodieën zijn prachtig maar melancholisch en soms zelfs ronduit triest. Door de intieme en directe aanpak vult een ingetogen sfeer in geen tijd de kamer. Het thema van In The Maybe Worldis dan ook de dood. Niet alleen letterlijk, ook afscheid of afgesloten hoofdstukken passen onder die noemer. "Golden Cities" zou gaan over de dood van Germano’s kat, "Too Much Space" over de succesvolle hartoperatie van haar vader en "Except For The Ghosts" over de verdrinkingsdood van Jeff Buckley.
"It’s a sunrise / It’s a sunset / It’s the memory of the unset / Of a lifetime full of wonder / And the constant falling under": de toon wordt meteen gezet in opener "The Day". De tekst wordt zachtjes uitgeademd en we maken kennis met de toetsen, gitaar en viool die ook de rest van deze plaat zullen begeleiden. "In The Land Of Fairies" beschikt over een even sprookjesachtig en mysterieus deuntje als de titel doet vermoeden. Van een happy end is er echter geen sprake. In "Red Thread" zingt Germano rechtuit "Go to hell / Fuck you" maar even later alweer "I love you": gevoelens die dicht bij elkaar liggen.
In The Maybe World is niet voor iedereen. Het is een intieme, emotionele en rauwe plaat die lotgenoten zoekt. Lisa Germano laat naar haar hart luisteren en wie daartoe iets meer dan een half uur bereid is, krijgt er veel voor terug.
