Wat Lisa Germano en het duo A Hawk And A Hacksaw verbindt, is vooral het enthousiasme van onheilsprofeet en wilde weldoener Michael Gira, die zich heeft geuit als fan van beiden en Germano even onder zijn hoede nam op zijn label. Het was een avond die bewees dat veronderstellingen ook van tafel geveegd kunnen worden. Als Germano aantoonde zoveel meer te zijn dan een depressief kneusje met grauwe belijdenispoëzie, dan slaagde het duo er helaas niet in om de uitbundige energie van hun recente album vertaald te krijgen naar het podium.
Wat een figuur, die Lisa Germano. En wat een karakter. Amper een paar songs ver en je voelt al dat je te maken hebt met een vrouw die het allemaal meegemaakt heeft, zowel de goede als de slechte dingen, en geen rekenschap meer af te leggen heeft. Ze doet gewoonweg haar ding aan haar eigen tempo, eigenzinnig en met een openhartige zelfrelativering die frequent op het gênante af is. Of nee: we hebben afgeleerd dat artiesten als Germano ook gewoon zichzelf durven en kunnen zijn tijdens zo’n concert, een song afbreken omwille van een foutje of omdat iets hen net op dat ogenblik te binnen schiet. Met schijnbaar spontane opmerkingen tussen trivialiteit en zwarte humor.
Germano had het recent verschenen No Elephants te promoten, maar dook aanvankelijk in eerder werk. “Nobody’s Playing” (uit het belachelijk onderschatte carrièrehoogtepunt Lullaby For Liquid Pig), “In The Land Of Fairies” (In The Maybe World) en “Pearls” (opnieuw Lullaby) zetten de bakens uit: Germano’s songs zijn ook als ze enkel op piano uitgevoerd worden mysterieus en fragmentarisch, lijken soms meer een stream of consciousness-aanpak te volgen dan een rigide structuur met een kop en een staart, met teksten die vaak even eenvoudig als verhullend kunnen zijn. Idem voor het pianowerk: elegant en sober, maar nergens goedkoop, sentimenteel of spelend met voorspelbare climaxen.
Haar stem, steeds in de zone tussen zuchten en een lichtjes hijgen, is de voorbije twee decennia ongeschonden gebleven en nog steeds haar grootste troef. Ze deinsde er ook niet voor terug om over te schakelen op een kopstem of het imiteren van dierengeluiden. No Elephants gaat voor een groot stuk over dierenleed, wat dan ook leidde tot absurde/hilarische opmerkingen en een oproep om goedkeuring te tonen door middel van geloei of geblaat. Hoewel het concert meerdere oneffenheden vertoonde, nam je die er graag bij. Germano liet horen te behoren tot dat kransje excentrieke songschrijvers dat in geen enkele categorie onder te brengen is. En daarvoor was eigenlijk niet meer nodig dan het machtige “From A Shell”, waarmee het concert afgesloten werd.
En dan zou het gaan spetteren, ging A Hawk And A Hacksaw de zaal op z’n kop zetten. Ja toch? Nee dus. Alsof het publiek al aanvoelde dat het geen topavond ging worden en het duo Heather Trost en Jeremy Barnes dan maar verwelkomde met wat flets applaus, kregen we een concert gepresenteerd dat zelden tegemoetkwam aan de (toegegeven: torenhoge) verwachtingen. Het pas verschenen You Have Already Gone To The Other Side, dat geïnspireerd werd door Sergei Parajanovs Shadows Of Forgotten Ancestors is immers de muzikale tegenhanger van de eerste slok van een ijskoude fles bruiswater: zo heftig dat je moet bekomen van die aanval op de zintuigen.
In duobezetting lijkt het misschien bij voorbaat al een onbegonnen zaak om die weldadige sound te recreëren, al slaagde het duo erin om met niet meer dan viool, accordeon, percussie en cimbalom een behoorlijk voluptueuze sound neer te zetten. Vanaf “Wedding Theme” dat, net zoals op de soundtrack, een vocale sample gebruikt, werd je als luisteraar meteen richting Zwarte Zee gestuurd, naar de regio waar volkscultuur onweerstaanbaar meeslepende muziek oplevert. Tijdens eerdere passages van de band, leverde dat naar verluidt uitgelaten feestjes op, broeierig dansend tussen de hoempapa van Bregovic en de gestroomlijndere versie van Beirut, maar daar was deze keer weinig sprake van.
Hoewel zowel Trost als Barnes uitstekende muzikanten zijn, kregen ze de vlam niet in de pan. Dat het stel er als een stel verlegen tieners bij stond en niet veel verder kwam dan wat geprevelde bedankjes, leidde ook al niet tot wat schwung. Trost liet ook horen dat ze vocaal lang niet zo sterk is als op de viool, wat natuurlijk extra in de verf gezet wordt als je zingt in vreemde talen met hun eigenaardigheden. Er werd een paar keer gewerkt met loops om de sound nog wat voller te maken, maar het feestje kwam nooit echt op gang, terwijl het bissen zonder versterking, aan de rand van het podium, aanvoelde als een verplicht nummertje. Het bedeesde afscheid en de vlotte tred waarmee het duo achter de coulissen verdween, deden dan ook vermoeden dat het ook voor A Hawk And A Hacksaw geen topavond was. Volgende keer beter.
