In tijden van hittegolven zoals deze (al hoort u ons niet klagen),
is het meer dan normaal om bekoeling te zoeken in bossen, parken,
of, in dit geval, kruidentuinen. Die avond in Botanique zou Lisa
Germano echter de rol op zich nemen om ons opnieuw te verwarmen met
haar unieke stemgeluid en een verfijnde virtuositeit als het op
piano of enig ander instrument bespelen aankomt.
Voor Germano zelf haar vocaal geweld op de wereld zou loslaten,
maakte Hannah Peel nog haar opwachting. Wij waren
slechts op tijd voor een liedje of vier van op haar bejubelde
debuutplaat ‘The Broken Wave’, maar meer had de Ierse folknimf
uiteindelijk niet nodig om ons te mateloos te intrigeren. Peel leek
met haar lange, groene gewaad zowaar weggelopen uit een rasechte
renaissance fair. Haar authentieke en bovendien bijzonder
originele instrumentatiekeuze zette de betovering nog wat kracht
bij. Zo zong zij onder meer het feeërieke ‘Cailin Deas Cruite Na
Mbo’ onder begeleiding van haar typerende speeldoos, een music
box uit vervlogen tijden. Hannah Peel grinnikte ongemeen
liefelijk naar haar publiek, en maakte zelfs kleine buigingen zoals
het een echte renaissance lady betaamt, zij het van een
verlegen afstand.
Tijdens haar laatste nummer drukte zij de ietwat morbide wens uit
onder een amandelboom begraven te worden. Dit testament werd kracht
bijgezet door een minimalistisch gitaarspel, dat de rouwklokken
reeds anticipeerde maar in feite niet geheel gepast was. Nog minder
gepast waren de noten die zij uit haar keyboard toverde. Geen
wonder dat het genre dat zij bekleedt soms als ‘folktronica’
omschreven wordt. Dit was rasechte pinball wizzard voor
nimfen. De vergelijking met Alela Diane (die u al dan niet
overlaatst in Humo gelezen heeft) is niet volledig op zijn plaats.
De volleerde americana van Diane heeft toch nog steeds een streepje
voor op de bucolische deuntjes die Peel voortbrengt. Niettemin mag
zij wat ons betreft zeker een van de beloftes van het voorjaar
genoemd worden. Haar stem is zoet als honing, net als haar
instrumenten, en de combinatie van beide zal vast heel wat harten
weten te winnen.
Na al dit jonge geweld waren wij haast vergeten dat ons evenzeer
een ervaren rot in het vak te wachten stond. Lisa
Germano kent u misschien nog wel van OP8, een muzikale
samenwerking om lyrisch van te worden met onder meer de pioniers
van Giant Sand en Calexico. De release van het eerste en enige
album van OP8 dateert intussen reeds van 1997. Germano, die vooral
bekend staat om haar virtuositeit als het op viool spelen aankomt
maar in feite een veelvoud aan instrumenten beheerst, heeft in de
tussentijd allesbehalve stilgezeten, maar hanteerde haar talenten
op een tiental soloplaten. Tijdens dit concert zouden wij bijna
uitsluitend nummers uit haar drie laatste werken te horen krijgen.
Gewapend met slechts haar vleugelpiano en een meer doorleefde,
schorre stem dan haar voorgangster, vatte zij haar concert
begeesterend aan. Over ‘Lullaby for a Liquid Pig’ wist ze meteen te
zeggen dat het niet bepaald een happy album is. ‘Candy’
klinkt an sich wel als een vrolijk deuntje, maar weet
melancholie te verschuilen in zijn schijnbaar banale lyrics. Ook
‘Wood Floors’, afkomstig van op ‘Slide’, getuigt niet echt van enig
optimisme.
Germano maakte al snel de keuze om zo veel mogelijk de nummers
aaneen te spelen, zonder haar handen van de piano te heffen, om
naar eigen verklaring een zekere mood te creëren. Of deze
hypnotiserende gemoedstoestand ook bereikt geweest is, is maar de
vraag. Misschien bracht dit juist te veel eenheid tussen de
nummers, die allemaal op eenzelfde wijze bleken opgebouwd te zijn:
als lange, repetitieve streams of consciousness zonder
verdere structuur. Als welgekomen afwisseling voor de overdreven
eenheid, wist Germano echter wel lange, interessante verhalen
achter de nummers te vertellen, die haar Amerikaanse achtergrond
meteen zouden verraden, mocht haar accent dat nog niet gedaan
hebben. Vlak voor zij ‘From a Shell’ aanvatte, wist ze te vertellen
dat dit nummer een ode is aan de mensen die gestorven zijn tijdens
9/11. ‘To the Mighty One’ gaat dan weer over het gebrek aan
controle over je eigen geluk, als allusie op en herinnering aan een
vriend die ten onder ging aan kanker. ‘Magic Neighbour’, uit haar
laatste album dat diezelfde titel draagt, gaat dan weer over de
tragedie van de ten dode opgeschreven katten van haar ongemeen nare
buurvrouw en over hoe het kwade in de wereld zich verspreidt via
dat soort harteloze mensen. Pessimisme schuilt om iedere hoek bij
Lisa Germano.
“Speaking of cats,” in Germano’s setlist was het niet al kommer en
kwel wat de klok sloeg. Ook kon er wat afgelachen worden tijdens
een nummer dat zogezegd door een kat zelf geschreven is. De valse
noten die we er hoorden, sloten perfect bij het geheel aan en
vormden zo het meest verfrissende pianospel dat we die avond
gehoord hebben. Tijdens de twee bisrondes waar het publiek om
vroeg, was Lisa Germano zo vriendelijk om dat publiek zelf te laten
kiezen wat ze nog zou spelen. Talloze verzoekjes weerklonken op de
bühne, wat evenzeer leidde tot de ietwat genante doch charmante
situatie waarin zij haast gedwongen werd om nummers die zij nooit
eerder op piano uitgeprobeerd had, toch een welverdiende kans te
geven. In het geval van ‘Reptile’ werkte deze improvisatie niet
helemaal. Toch wist ze het concert klassevol af te sluiten met een
bijzonder mooie versie van ‘Messages from Sophia’.
Wat wij die dinsdagavond gezien hebben, waren twee compleet
verschillende artiestes die elk op hun eigen manier hun stempel op
de folkwereld wensen te drukken. De ene lijkt wel recht uit een
sprookje afkomstig, de ander is gewoon een sprookje op zich – zij
het zonder happy end. Het pessimisme van Lisa Germano woog zwaar op
onze zieltjes en kon voor ondergetekende misschien niet volledig
overtuigen, maar mag zeker wel als meer dan indrukwekkend
bestempeld worden. Een avond in het gezelschap van Lisa Germano
vergeet je niet snel.
