Het is al enige tijd bon ton voor Amerikaanse artiesten om hun ongenoegen of, in sommige gevallen, hun steun te ventileren omtrent George W. Bush en de spiraal van angst en geweld waarin de wereld is terechtgekomen. Sommigen roepen dit luidkeels van de daken, anderen doen het nauwelijks merkbaar.
TV On The Radio laat er in de begeleidende perstekst weinig twijfel over bestaan: Return To Cookie Mountain is hun antwoord op een veranderde wereld die ons allemaal toebehoort: "This family made by the confluence of desire and circumstances lives in the same world that you do … same world at war same world in love, same sacred and profane world. (…) This family recorded an album about that same world".
Op dit langverwachte tweede album valt echter weinig te merken van een engagement voor deze of gene, integendeel zelfs. Net als bij het debuut Desperate Youth, Blood Thirsty Babes is het aan de luisteraar om zelf zijn of haar weg doorheen het labyrint te vinden, al lijken de wegwijzers deze maal iets minder verdekt opgesteld te staan. De (gratis te downloaden) single "Dry Drunk Emperor", die naar aanleiding van Katrina werd gereleased, hintte al naar de nieuwe paden die de groep, uitgebreid tot vijf man, ingeslagen was.
Er wordt onmiddellijk stevig van start gegaan met "I Was A Lover", dat de vormelementen van het vorige album incorporeert in een hardere elektronische klank. "Hours" ware evenwel een betere opener geweest: een droge drum gaat de strijd aan met Tunde Adebimpe en Kazu Makino, en de andere instrumenten blijven beschouwend op de achtergrond. Zodra "Province" in het vizier komt, is het album duidelijk opnieuw op kruissnelheid. De klassieke samenzang (met David Bowie op backing vocals!) is al te herkenbaar maar de groep durft duidelijk te experimenteren met de melodieën: ditmaal meldt zich een dromerige en meeslepende klank aan.
Wie na drie nummers niet overtuigd is van dit nieuwe album, zal het ook niet meer worden. Het opzwepende "Playhouses" laat opnieuw de drumpatronen de song bepalen, al mag het instrumentarium — stem incluis — wel opnieuw voor stoorzender spelen. De single "Wolves" slaat de brug tussen beide albums, met een opzwepende melodie die de zang laat primeren maar in de muzikale invulling duidelijk de krijtlijnen van het nieuwe album uitzet. Het zachte, haast alleen op stemmen steunende "Methods" komt als een mooie afwisseling na de hardere nummers. De prachtige zanglijnen en de wonderlijke melodie tillen de song naar een ongekende hoogte.
Met "Let The Devil In" wordt pas echt duidelijk hoe belangrijk de percussie en drums op dit album zijn. De harde toon van de song en de dreigende zang zijn erg opvallend, in het bijzonder omdat het geprangd zit tussen "Methods" en "Dirtywhirl", twee zachtere songs, want wanneer de drums niet op het voorplan treden, is het de zang die prima donna mag spelen. Op "Blues From Down Here" wordt stokoude blues gekoppeld aan eighties-electro en zo omgesmeed tot een intrigerend en uniek klinkend geheel. "Tonight" neemt daarna nog maar eens gas terug en voert de luisteraar mee op een traag ontplooiende song, opdat de moker van "Wash The Day" des te harder zou aankomen. De song barst haast uit zijn voegen maar sluimert op het einde net niet in wanneer de overdaad aan klanken steeds schaarser wordt.
Return To Cookie Mountain is géén doorslagje geworden van Desperate Youth, Blood Thirsty Babes, maar het is wel een album geworden zoals alleen TV On The Radio er een kan maken. In dezelfde perstekst waarin ze over een veranderde wereld praten, geven ze ook een korte tijdskaart van de groep weer: ergens in 2005 keerden ze terug naar Cookie Mountain en in 2006 "they blew our goddamned minds". Het is verdorie nog waar ook.
