Relapse. Geen introductie nodig. Als er één label is dat progressief denkt én de wereld van de extreme metal op de kaart heeft gezet de voorbije jaren, dan zijn zij het. Ze pakken enkel uit met bands waar ze zelf wild van zijn. Bekijk de stal van naderbij en het wordt meteen duidelijk: middle of the road, it ain’t. Ook met Dysrhythmia is het weer volle bak, maar dan anders.
Het label staat garant voor kwaliteit: ze maakten The Dillinger Escape Plan en Mastodon groot, boden niet enkel onderdak aan genrefavorieten Suffocation, Neurosis en High On Fire, maar ook aan jonge, vaak technisch onderlegde bands die net dat ietsje verder gaan dan de concurrentie (o.m. ook het Belgische grindcorecollectief Leng Tch’e). Toch is het trio Dysrhythmia, net als het recent geadopteerde Don Caballero, een vreemde eend in de bijt, omdat het niet zomaar grossiert in grensverleggende metal, maar een explosieve én instrumentale cocktail brouwt die put uit de schuimbekkende mathcore van The Dillinger Escape Plan, de hyperkinetische cross-over van Victims Family en de ambitie, pretentie en complexiteit van progrock en –metal. Vaders met albums van Rush en King Crimson in de platenkast zullen misschien eens pijnlijk grimassen tijdens een eerste beluistering, maar deze drie uit Philadelphia zijn wel degelijk de nakomelingen van the original wankers.
Met Barriers And Passages zal de band niet enkel uit de buurt van de hitlijsten blijven (als het album ergens zou charten, laat het ons weten en we zijn weg), het zijn ook nog eens typische musician’s musicians. Er is een alarmerend gebrek aan catchiness en transparantie, terwijl de gemiddelde song zich laat omschrijven als een onontwarbaar labyrint dat de luisteraar constant op het verkeerde been zet met nerveuze, gekneusde en van de pot gerukte ritmes, overschakelingen van iele gitaarlijntjes naar staccato accenten en bruusk beukwerk, en ploeterende bassen die plots met de strakke furie van een drill instructor van parcours wisselen, wars van wat er gaande is. Aanvankelijk lijkt het een duizelingwekkende puinhoop, maar aandacht en enkele luisterbeurten wijzen uit dat het gaat om inventieve composities die zwelgen in hun eigen complexiteit en het gevolg zijn van dagenlang componeren en repeteren. Dit is muziek voor geeks die het naspelen van voorbeelden allang beu zijn en van plan zijn de mogelijkheden van hun instrument ten volle te benutten.
Naast de obscure structuren en cerebrale aanpak komt dan nog eens het feit dat het album krachtig, maar betrekkelijk clean geproducet is, waardoor alle details perfect tot hun recht komen. Het is geen makkie om hoogtepunten bij elkaar te scharrelen (het is allemaal virtuoos en volledig geschift), maar onder dwang gaan we voor "An Ally To Comprehension", dat wordt aangedreven door een betonmolenbas en de hoekigheid van Fugazi koppelt aan de King Crimson van Red; en verder de genadeloze spitsuurwaanzin van "Sleep Decayer" (een soundtrack bij Tom & Jerry in FFWD) en het zorgvuldig opgebouwde "Bypass The Solenoid", dat eindigt met een bloederig beukend drilboorfestijn (damn, die fantasie). Door het onaflatende gehamer, gespetter en geplet wordt het weinig interessante brokje ambient van "Luminous" zelfs een aangename rustpauze.
Weinig bands weten in minder dan veertig minuten zo’n drukte aan te houden. Weinig bands doen minder moeite om een luisteraar houvast te bieden en weten zulke gemengde gevoelens op te roepen. Nu eens geweldig en maniakaal/virtuoos, en een dag later weer zenuwslopend, zelfingenomen en ronduit irritant. Barriers And Passages is enkel voer voor tolerant, avontuurlijk en vooral geduldig volk. Mensen die een woordenboek nodig hebben om de betekenis van "ADHD" te achterhalen.