Dave Grohl gaat door het leven als the hardest working man in the music industry. Die titel dreigt hij echter te verliezen aan de heren van Shooting At Unarmed Men die, naast het vele touren, de tijd gevonden hebben om een tweede plaat uit te brengen. En dat nog voor we helemaal van hun overdonderde debuut bekomen waren.
Laten we het niet hebben over de groep M.: voorbij is nu eenmaal voorbij. U weet vast en zeker toch al dat Jon Chapple ooit bassist was bij de groep M. en dat hij zich sinds de implosie van deze band fulltime bezighoudt met wat in den beginne gewoon een hobby was, een tijdverdrijf zeg maar. Deze fulltime bezigheid is uiteraard Shooting At Unarmed Men en als Chapple zich fulltime op iets gooit, dan bedoelt de man ook fulltime. In januari 2005 vond voorgenoemde implosie plaats, in oktober verscheen plots debuut Soon There Will Be Shooting At Unarmed Men en nu, een goed half jaar later, valt er met Yes! Tinnitus! al een opvolger in de bus.
Die snelle opeenvolging van platen doet ons hart sneller slaan. Niet alleen bewijst Chapple samen met bassist Steve Morgan en kersvers drummer Simon Jarvis dat ze een onstuitbare bron van kwaliteit zijn. De groep durft bovendien te breken met het hedendaagse tempo — in het beste geval om de tweeënhalf jaar — waarmee een doorsnee band met een nieuwe plaat op de proppen komt.
Terwijl Soon There Will Be …, dat overigens nog zeer vaak rondjes draait in onze cd-speler, nog nauw aansloot bij het waanzinnige van groep M., lijkt Shooting At Unarmed Men met Yes! Tinnitus! een eigen weg en geluid te zoeken. Van een stijlbreuk is geen sprake, maar de groep evolueert en enkele accenten zijn hoorbaar verplaatst. Als de voorganger een jachtvliegtuig was, dan is Yes! Tinnitus! een loodzware B-52-bommenwerper die traag en alles overschaduwend overgevlogen komt en een minstens zo overweldigende indruk nalaat als het jachtvliegtuig dat in duikvlucht op zijn doelwit afgaat.
Opener "Pathos Ate Pathos" bijvoorbeeld, begint met een baslijn en gitaarriff die klinken als sluipend gif en je onder je bed jagen met een paranoia-aanval. Een heel album lang weet Shooting At Unarmed Men deze intensiteit moeiteloos vast te houden. Wanneer afsluiter "In-Flight Instructions Are A Joke – Say I", een song zo meeslepend als een draaikolk, afgelopen is, kan je alleen maar voldaan achterom kijken, naar waar nummers als de pletwalsrocker "A Horse By Day Is A Horse By Night" of het enigszins amusante "All Hail Sergio" alles op hun pad verwoest hebben met rock-’n-roll zo witheet en intens dat het vruchteloos zoeken is naar bands die niet schril afsteken wanneer ze vergeleken worden met de hier afgeleverde splinterbom. All hail Shooting At Unarmed Men!
