Hoog tijd om eens aan de recensie van die nieuwe Praga Khan begin, dachten we vanmorgen, en dus vond Soundscraper zijn weg naar de cd-speler van onze wagen. Geen goed idee, zo bleek, want in de ochtendfile blijven de vette beats nauwelijks overeind.
Soundscraper is dan ook bij uitstek een zaterdagavondplaat, die het best geserveerd wordt in de discotheek bij enkele wodka-cola’s. Helaas is er om de meeste songs te kunnen pruimen, een hoeveelheid alcohol nodig die niet gezond kan zijn, tenzij dan voor de plaatselijke brouwer.
Het begint nochtans allemaal veelbelovend. Opener “Heal Me” drijft op een retestrakke beat, die zelfs de meest notoire stijve hark aan het dansen krijgt. Het feit dat Maurice Engelen “touch me” in het refrein uitspreekt als de overjaarse nonkel van Björk is eerder schattig dan storend. Ook “We Fuel Our Own High” is helemaal raak: een heerlijke mix van campy eighties-dance en new wave à la Front 242 of Neon Judgement.
Bijna ging de schuif met superlatieven open, maar toen herinnerden we ons die wijze les van onze grootvader zaliger om het vel van de beer niet te verkopen voor hij geschoten is. Zijn woorden waren (in tegenstelling tot hemzelf) nog niet koud, of Praga Khan levert al een paar miskleunen van formaat af.
Vooral tekstueel valt Maurice Engelen enkele keren serieus door de mand. Nu ambieert de man vanzelfsprekend niet meteen de Nobelprijs voor Literatuur, maar iets meer dan “Windows down/ Cruising from town to town/ I can feel it in the air/ You’re out there somewhere” (uit “Pick-up Truck”) of ‘Sometimes wrong/ Sometimes right/ Side by side/ We’ll survive” (uit het wel erg slappe “Right Or Wrong”) verdient een luisteraar toch echt wel.
“Picasso’s Dream” legt dan weer Engelens beenhouwersverleden bloot: samba, flamenco, een flard Frans, technobeats en oosterse melodietjes… alles wordt werkelijk door elkaar geklutst. Het levert zonder twijfel een heerlijke américain op, maar een song?
De truc om moderne dance en oosterse tintjes te mengen, komt trouwens meermaals terug, maar klinkt haast altijd geforceerd. Eén keer kan zoiets lukken (zie “Power Of The Flower”), maar twee, drie en zeker zeventien keer is te veel. Dan liever dat Praga Khan de mosterd haalt bij The Cure, zoals in het gitaarrifje van “Earth & Space”, of zelfs Sandrines “Goosebumps” als in “United In Love”. Songs waar voor de rest niets over te zeggen valt, maar deelnemen is belangrijker dan winnen, nietwaar?
Gelukkig herpakken Engelen en co zich nog net op tijd met het heerlijk donker, swingende “Sweet Angel Ice” en afsluiter “You Break My Heart”. Het blijft vreemd om te horen hoe Praga Khan zich waagt aan een slow, maar het resultaat mag er zeker zijn. Conclusie: Soundscraper bevat een handvol goede songs, maar ook nogal wat muzikale ballast en was dus beter een EP geweest. ‘Less is more, gentlemen’, en in dit geval: een heel pak ‘less’.
