Sickoakes :: Seawards

Zoet en koek, snoep en chocolade. Ze bestaan in vele vormen, geuren en smaken maar hebben alvast één ding gemeen: overdaad schaadt. Niets is zo eenvoudig als zich een indigestie te vreten in wat lekker smaakt en een streling voor de tong is. Maar wat in beperkte dosis naar meer smaakt, durft al snel te vervelen.

Het Zweedse Sickoakes (de groep haalt haar naam bij de oude snoepfabriek waar ze repeteert), weet die kaap alvast handig te omzeilen, want hoewel het debuut Seawards — bij gebrek aan beter — onder de noemer postrock valt, is hier meer lekkers te rapen dan in Willy Wonka’s chocoladefabriek.

Seawards is geïnspireerd door enkele reizen die de groep maakte naar het voormalige Oostblok. De desolate sfeer en eenzame geluiden die doorheen het album te horen zijn, vormen een prachtige evocatie van wat in essentie niet meer is dan een geromantiseerd en allesbehalve correct beeld van een Sovjetland dat alleen in de verbeelding van cineasten heeft bestaan.

"Driftwood" lijkt aan Godspeed en A Silver Mount Zion verwant te zijn: enkele gitaren bouwen een korte dronestructuur op die vergezeld gaat van onbestemde klanken, een verloren gewaande drum weerklinkt nauwelijks hoorbaar op de achtergrond. De song vloeit naadloos over in "Taking the Stairs Instead Of The Elevator", dat net als Neurosis ten tijde van Souls At Zero een dreigende start kent. Maar hier is geen explosie van gehuil en krijsende gitaren te horen.

Een steeds dwingendere melodie treedt op de voorgrond terwijl de song het doek opentrekt voor een intrigerende en melancholische maar ook sprookjesachtige reis. Hoewel klassiek in opbouw, weet deze song dromerige, instrumentale nummers een nieuw elan te geven door geen voor de hand liggende gitaarklanken te kiezen, maar wel voor een desolate toon die als geen andere een leegte weet op te roepen. De drums blijven ook deze keer op de achtergrond want het zijn de twee saxofonen die een sterrol krijgen wanneer zij geesten uit een ver verleden oproepen.

In "Oceans On Hold" worden de ijle gitaren wel bovengehaald, maar het zijn opnieuw de weemoedige saxofonen die de hoofdrol opeisen. Toch is hun sterrenstatus van korte duur: in een niet geheel geslaagde opwelling neemt de song opeens een heel ander allure aan. Even onverwacht als een tsunami duiken rockende gitaren en opgejaagde drums op. De naweeën van de ravage krijgen een eigen stem, die opnieuw zonder meer indrukwekkend is.

Net zoals bij "Driftwood" steunt "Missiles And Mammals" alleen op gitaar en saxofoon, om sferen op te roepen die een welkome en kleine rustpauze vormen alvorens het tweeluik "Wedding Rings & Bullets In The Same Golden Shrine" openbarst. "Part I" is niet meer dan een voorzichtige aanzet tot het tweede deel "Wedding Rings & Bullets In The Same Golden Shrine (Part II)". 0nbestemde klanken en voorzichtig gestreelde gitaren leiden de luisteraar zacht het portaal binnen.

Toch neemt "Part II" zijn tijd om open te barsten: ditmaal mogen violen een eerste aanzet geven, en op de achtergrond schuifelen de gitaren onrustig terwijl de melodie steeds harder gaat. Hier is evenwel geen onverwachte uitval te horen maar intelligent gedrapeerde melodielijnen en structuren die een album in zich lijken te herbergen. Na dit huzarenstuk rest ons alleen nog "Leonine", een zachtmoedig en dromerig sfeerstuk dat een reis afsluit zoals het hoort: gelukzalig maar met een ondertoon van weemoed om al het prachtige dat achtergelaten is.

Seawards is het verzonnen reisverslag geworden van een mythische trip naar een desolaat land dat nooit bestaan heeft. Net als in de middeleeuwse reisverhalen heeft het album als doel haar luisteraar te doen huiveren en in vervoering te brengen, in de wetenschap dat het toch niet echt is. En net zoals die reisverhalen is het tijdloos geworden in zijn eenvoud.

http://www.sickoakes.tk
http://www.sickoakes.tk
Type Records

verwant

aanraders

Bolis Pupul :: Letter To Yu

Bolis Pupul is al lang niet meer ‘de zoon...

Porcelain id :: Bibi:1

Ook wij moeten er soms aan herinnerd worden dat...

Hurray For The Riff Raff :: The Past Is Still Alive

Alynda Segarra. Bound for Glory. Was Small Town Heroes in...

Daniel Boeckner :: Boeckner!

Als kind is Dan Boeckner zeker niet in een...

Coeur :: SHOW

Meer pompende beats. Meer duizelingwekkend Frans. Meer pure, feestelijke...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in