Koffietafelboeken hebben al meermaals hun dienst bewezen. De eigenaar ervan bewijst ten overstaan van zijn gezelschap niet alleen dat hij of zij goede smaak heeft en verfijnd is, maar ze bieden bovendien uitmuntende gesprekstof.
Uiteraard is het niet de bedoeling diep op het gespreksonderwerp in te gaan, daar dit het schrijnende gebrek aan kennis van alle gesprekspartners alleen maar bloot zou leggen. Er is slechts een enkeling die zich zowaar de moeite getroost heeft zich te verdiepen in het object of onderwerp waarover sprake is, of die het werk in kwestie heeft gelezen. Maar daar dient een koffietafelboek niet voor.
Grims nieuwste worp zou uitstekend passen bij dit soort luchthartige gesprekken. In 2003 bracht de Leuvense groep het album Take Your Seat uit, waarop enkele postrockbewerkingen van Erik Saties "Gymnopédies" en "Gnossienes" te horen waren. Ondanks het gebruik van een klassiek rockinstrumentarium en de postrocktoets kreeg de groep al snel de kans op te treden tijdens cultureel verantwoorde uitingen als het Klarafestival, het Festival Van Vlaanderen, De Nachten en Spinvis, maar ook het rockgehalte werd verzekerd dankzij een optreden op Domino en door het voorprogramma van Explosions In The Sky te spelen.
Met White Light interpreteert Grim ditmaal twee nummers van de Duits-Estse componist Arvo Pärt (°1935): "Für Alina" (voor piano, 1976) en "Spiegel im Spiegel" (voor piano en viool, 1978). "Spiegel im Spiegel" krijgt drie verschillende bewerkingen waar "Für Alina" tweemaal geïnterpreteerd wordt. "Spiegel I" start als een zacht postrocknummer: de gitaren evoceren de typische ijle sound maar plaatsen zich nergens dringend op de voorgrond. In samenspraak met een helder klinkende drum en een nergens opzichtige Fender Rhodes piano wordt een gemoedelijke sfeer gecreëerd waarbinnen de invloed van postrock duidelijk aanwezig is.
"Spiegel 2", de tweede bewerking, start met een jazzy drumloop die ondersteund wordt door de piano, de gitaar blijft opvallend op de achtergrond. De weemoedige sfeer zet een heel andere toon dan de eerste interpretatie: waar die sterk leunde op melancholie, kiest men deze keer resoluut voor gemoedelijkheid. Met "Spiegel 3" blijft men trouwer aan het origineel en worden zelfs blazers aan het instrumentarium toegevoegd. Ditmaal mag de piano de boventoon voeren in wat zonder meer de meest sobere uitvoering geworden is. Ondanks de extra instrumenten getuigt deze lang uitgesponnen song (een kleine acht minuten) van een eenvoud die op de andere bewerkingen niet te horen is.
"Alina 1" laat piano en drum samen de teneur van de song bepalen, de gitaar klinkt spaarzaam en nauwelijks hoorbaar, zo zij al toegelaten wordt. Na een vijftal minuten vindt dan toch een kleine muiterij plaats: de gitaar eist een plaats op en tilt de song naar een nieuw niveau vooraleer drum en piano terug de overhand trachten te nemen. De weerwraak komt in "Alina 2" dat haast naadloos aansluit bij "Alina 1". Voortbordurend op hetzelfde thema krijgt de piano een dreigende impuls, opgejaagd door agressieve gitaren. In volle pracht explodeert de song en neemt hij epische proporties aan.
Met White Light geeft Grim aan postrock een heel nieuw elan. Door doelbewust voor klassieke songs te kiezen, legt de groep zichzelf een keurslijf op waarbinnen ongebreideld geëxperimenteerd kan worden. Dat de twee songs tot vijf zo verschillende interpretaties kunnen leiden, bewijst niet alleen de kracht van het materiaal maar ook het talent van Grim. Het zou zonde zijn mochten zij tot het muzikale equivalent van een koffietafelboek verworden.
