Als kind waren we al gigantische fan van tekenfilmpjes, of het nu Japanse uitspattingen waren op de Franse televisie, schaamteloze en nauwelijks verholen reclame voor speelgoedlijnen als Masters Of The Universe of goede oude Hanna Barbera, we lustten het allemaal.
Een enkele cartoonreeks wist ons echter op een heel ander niveau te bekoren: de waanzin van Tex Avery, Fred Quimby en Chuck Jones — om de drie grootste er maar uit te pikken — weet ons nog steeds te fascineren. Het cartooneske geweld en de surreële plotwendingen weten nog steeds een schaterlach te ontlokken, zelfs al ogen een aantal grappen nu eerder clichématig of zelfs racistisch.
Ugly Duckling koos op Combo Meal (Taste The Secret + The Leftover E.P.) zowaar voor een conceptalbum waarbij het hele album zijdelings opgehangen werd aan een fastfoodrestaurant. Deze keer verraadt de cover een fascinatie voor cartoons, al wordt er tekstueel weinig gedaan met het thema: Ugly Duckling grijpt immers terug naar de thematiek van het oudere werk. De groep en het eigen kunnen staan dan ook centraal in de teksten, al blijft Ugly Duckling alles met een vette knipoog presenteren.
Ook op Bang For The Buck zweert de groep bij de old skool hiphop van de jaren negentig. In het funky "The Breakdown" komen ze er zelfs letterlijk voor uit dat hun sound gebaseerd is op oude platen. In "Left Behind" schuift Einstein terug een jazzy ritme onder de song waarboven Dizzy en Andy hun flows mogen draperen. Ook in andere songs wordt weinig van de geijkte paden afgeweken, jazzy funkritmes achtervolgen ons een album lang.
In "Andy vs Dizzy" krijgen beide MC’s elk een andere muzikale ondersteuning, waarbij Dizzy zich mag uitleven op pompende baslijnen, terwijl Andy C. een lichtvoetig funkjazz-jasje aangemeten krijgt. Op "Shoot Your Shot" mogen The People Under The Stairs een klein gastoptreden verzorgen. Hoewel het nergens storend is, maakt die vergelijking nogmaals duidelijk dat Andy noch Dizzy de grootste raptalenten zijn die er rond lopen. Het op discofunk gestoelde "The End Of Time" is een mooie afsluiter die ons helaas ook doet verzuchten dat Ugly Duckling wel degelijk meer in zijn mars heeft dan dit album doet vermoeden.
Bang The Buck biedt geen verrassingen voor wie Ugly Duckling al enige tijd volgt. De hiphop blijft op klassieke funk en jazz geleest en Andy noch Dizzy zal ooit de prijs van beste MC winnen. Maar dat mag de pret niet drukken, want Ugly Duckling compenseert zijn gebreken nog steeds met de nodige humor. Met Bang The Buck heeft Ugly Duckling dan ook geen essentieel hiphopalbum geschreven, maar het is een fijn plaatje voor de zomer.
