The Sedan Vault? Is dat dan de begraafplaats van een auto? Het is vooral een verdomd beloftevolle Vlaamse groep die met Mardi Gras of The Sisypha een zeer straf debuut heeft afgeleverd. Ook daarmee bedoelen ze waarschijnlijk iets waar je lang voor moet gestudeerd hebben.
Sinds The Mars Volta doodserieus hermetisch durft te doen, vallen we niet echt meer omver van dit soort dwaze CD-titels. Het is weinig eerlijk om je daar als recensent vrolijk over te maken, zeker als het muzikaal erg juist zit. Maar de songtitels op dit album zijn zo onnozel dat we er toch even om willen lachen, om er de rest van de recensie serieus over te kunnen doen.
"Zyklon B In Tranquillizer", "Cynthia Ozick’s Godawful City", "(Are Burning Walls a) Hologram?", "Black Waltz In White Shoes", "Like A Scene From An Apocalyptic Film" en "Read Demonologies". Het gebruik van drugs bij The Sedan Vault zit duidelijk niet goed: ofwel gebruiken ze er teveel, ofwel te weinig, ofwel vinden ze hermetisch doen gewoon grappig. U mag hier zelf uw ROFLMAO invoegen.
Maar goed, alle gekheid op een stokje, Mardi Gras Of The Sisyphia is van het allerbeste dat we het voorbije jaar van eigen bodem hoorden. Muzikaal is The Sedan Vault ontzettend ambitieus en in elke song zouden ze minstens drie keer finaal uit de bocht kunnen gaan, maar het blijft nagenoeg foutloos. Er valt hoogstens wat te zeuren over de geaffecteerde zang uit de Bixler-Zavala-school, maar verder weten ze vooral hun eigen ding te doen.
De mosterd is duidelijk voor een groot deel bij The Mars Volta gehaald. Ook Mardi Gras Of The Sisyphia lijkt bij de eerste beluistering dertien kanten tegelijk uit te willen en de wendingen lijken op het eerste gehoor nogal ver gezocht. Er vallen echter nog een hoop andere referenties uit dit album te vissen: Karate, Sophia, Pink Floyd, Slint, Aphex Twin, Tool en uiteraard At The Drive In. Maar de geoefende luisteraar vindt er zeker nog een stuk of dertig andere.
Muzikaal wordt dus uit veel gevarieerder vaatjes getapt dan The Mars Volta. The Sedan Vault verliest vooral nooit de song uit het oog. Naast virtuoos gemusciseer, is er ook nog plaats voor een catchy refreintje en een meezingbare one-liner op zijn tijd.
We horen het te verwachten hoge gekrijs over complexe jazz-metal, de nodige post-rockdrones met obligate noise-uibarstingen maar ook elektronica, emocore-intermezzi en genoeg popinvloeden om het af en toe licht te houden. Aan de kern van dit album liggen echter zes songs, waar de groep als volleerde moeilijkdoeners laagjes en bizarre akkoordenschema’s aan toevoegen. Hier en daar mag het zelfs atonaal worden en wordt er met tapes gefoefeld. Moeilijkdoenerij, maar zo verdomd goed gedaan en met zoveel gevoel voor muzikaliteit dat we helemaal overstag gaan.
Mardi Gras Of The Sisypha is een muzikale trip van nauwelijks veertig minuten. The Sedan Vault haalt vele registers open, maar weet dat met mate doen en blijft dan ook boeien, zonder in pretentieus gewank te vervallen. Dat verdient respect en minstens het publiek van The Mars Volta die het een stuk minder beheerst doen. Als u de muziek beu bent, is het bovendien nog een heel leuke bezigheid om alle intelligente referenties in songtitels en –teksten op te zoeken. En daar ook liefst eens goed mee te lachen.
