Het geïsoleerde Australië heeft er altijd een beetje aparte ideeën over muziek op nagehouden. The Specimens zullen dat cliché alleen maar bevestigen. De groep verklaart zelf garagerock te maken, maar heeft zo goed als niets gemeen met de Amerikaanse variant van het genre, en moet zelfs uitkijken om niet voor een doorslagje van groepen als The Darkness, Kiss of Europe door te gaan. Een genre dat in Europa toch eerder onder de categorie hardrock/hair metal geklasseerd wordt.
Vreemde jongens, die Australiërs. Dat de Australische garagerock vaak anders dan de Amerikaanse klinkt, is nochtans geen geheim. Zo waren er in het verleden al genoeg Australische garagegroepen (Hard-Ons, The Lovetones, The Stoneage Hearts,…) die vrij eigenzinnig te werk gingen maar er toch in slaagden Amerikaanse labels te overtuigen om een plaat van hen uit te brengen. Of dat The Specimens ook gaat lukken, is echter nog maar de vraag.
Met de opener "Head Straight" maakt de groep alvast meteen een vreemde indruk. De song opent in de eerste twintig seconden met een soort drum ’n bass tamtamgeroffel, dat plots overgaat in een zeer clichématige gitaarsolo. De nog clichématigere lyrics — inclusief monotone zang — waarin The Specimens op een beleefde manier "Get Your Fuckin’ Head Straight" vloeken, maken het er niet beter op. Daarmee is de toon voor de plaat meteen gezet.
De groep lijkt zelfs geen andere richting uit te willen. Songs als "Drama Queen" en "Get On Top" lijken zo klonen van de flauwe opener "Head Straight", terwijl in "What Ya Wanna Do?" The Specimens hun muziek kracht proberen bij te zetten door nog maar eens doorheen de lyrics te vloeken. Het zijn trucjes waarvan wij onze buik al lang vol hebben en die bij volwassen muziekliefhebbers ook gewoon niet aanslaan.
Tegen het einde van de plaat vallen er — mede dankzij enkele langer uitgerekte solo’s — toch nog een paar betere songs als "Levitate" en "The Quick And The Deaf" te rapen. Het zijn echter songs die vooral binnen het beperkte spectrum van The Specimens vallen te pruimen, het soort songs dat de muzikanten van Guns ’N Roses of Velvet Revolver ooit wel eens op een blauwe maandag in de rapte in elkaar staken om met een goed gemoed vlugger huiswaarts te keren, maar die ze de volgende dag toch ook weer wijselijk in de prullenmand gooiden.
Dat de groep op zijn website liever uitpakt met recensies waarin zijn muziek aan de seventies hardrock van AC/DC en Black Sabbath wordt gerefereerd, maakt onze rekening niet. Natuurlijk hoor je die er in de verte wel eens in terug, maar het is niet omdat The Specimens niet met clownsgezichten rondlopen of niet doorheen hun songs jodelen, dat ze daarom minder lachwekkend zijn dan The Darkness of Kiss. Als er één groep is die dit met haar vervelende lyrics, saaie zang, ergerlijke clichés en foute trucjes kan bewijzen, dan is het wel The Specimens.
De optimisten die in de titel een referentie naar Queens Of The Stone Age’s Songs For The Deaf dachten op te merken, moeten we wel hélemaal teleurstellen: de titel is niet meer dan een dankbare woordspeling op de titel van de western "The Quick And The Dead", en het is daar dat de link naar het wilde Westen ophoudt.
