Toen we de grote Chuck D. van Public Enemy in alle ernst hoorden verkondigden dat AIDS een uitvinding van de blanken was, keken we toch even raar op. D. merkte weliswaar op dat hij het hier over de rijke, rechtse Amerikaanse blanken had en dus niet op zijn — overwegend blanke — Europese fans. Het was de eerste maar zeker niet de laatste maal dat we een brotha gigantische onzin hoorden uitkramen.
We zullen niet snel een onvertogen woord uitspreken over wat onze hiphoppende brotha’s en sista’s zoal propageren. Met het nodige geduld waarmee men ook een nukkig kind benadert, horen we gelaten de met een stortvloed aan bi-aatches, niggaz en gatz doorspekte teksten aan, terwijl we de volgende dutch master doorgeven en aan onze forty lurken. De vele verhalen over het wilde gangsta-leven vinden we zelf amusant, al kunnen we na de zoveelste skit vol muthafucka’s en geweerschoten nog nauwelijks een geeuw onderdrukken.
Terwijl de 50 Cents onder de hiphop blijven zweren bij het gangsteridioom, greep een groep als Wu Tang Clan terug naar de beeldspraak van kung fu-klassiekers om hun wereld te verklaren. Niet veel later slopen binnen dat wereldbeeld echter steeds meer 15%-theorieën binnen met allerlei van de pot gerukte uitspraken als gevolg. Planet Asia mag dan wel geen 15%’er zijn, toch mist de man toch ook enkele spreekwoordelijke vijzen: "In the beginning of civilization, the original people called our planet, "Asia". Historians try to divide the continents and the people by of the world with labels such as Africa, the Middle East, Asia and Egypt. All of these people were, and are one. The name, Planet Asia is symbolic of the body of the original man." (sic, jbo)
Gelukkig blijft The Sickness, Part One niet alleen gespaard van een teveel aan dergelijke onzin, maar weet onze Westcoast-man ook handig de clip van de ooit alles overheersende G-Funk te omzeilen. Na een idiote intro — is het een internationale afspraak om hiphopintro’s zo ridicuul mogelijk te maken? — verklaart het funky "Potency" het album voor geopend. "I’m So High Freestyle" weet handig een Kanye West-invloed te incorporeren, waarna "Act Like You Know" een goedkeurende headbang weet te ontlokken.
Het onderkoelde "Black Bandannas" steunt te sterk op het vocale kunnen om langer dan een luisterbeurt te boeien en ook "Baby Food" gaat onopgemerkt aan ons voorbij. "Gangsta, Gangsta" slaat terug met een frenetiek rappende Planet Asia, maar nergens weet het album nog de kracht van de eerste nummers te evenaren. Toch is er nog genoeg lekkers te rappen, voor wie handig de skits "Boo Boo Weed", "Block Love" en "Knowledge" weet te ontwijken.
Zo steunt "Murder Time" op een hitsig ragga-ritme en laat "Time After Time" een soulvolle melodie overheersen. "Gold Chain General" houdt een spacy funkritme boven de doopvont waar "Fight The Flow" electronica laat clashen met ragga. Met "U Betta" haalt Planet Asia onverwachts toch een laatste keer uit. Het nummer steunt op een eenvoudige keyboardmelodie maar weet de kracht van de eerste nummers te evenaren. Het op eightiesklanken steunende "Rock That" haalt helaas niet meer eenzelfde niveau.
Planet Asia bevestigt met The Sickness, Part One de naam die hij met Grand Opening wist te verwerven. Door een intelligente mix van stijlen weet de man de vinger aan de pols te houden zonder in een specifiek vakje gestopt te worden. Een persoonlijke favoriet zal The Sickness, Part One niet snel worden, maar deze Brotha zal u nog geregeld in onze Crib horen schallen.
