Het duet heeft zijn meerwaarde al lang bewezen. Zelfs muziekpopjes wagen zich er dan ook maar al te graag aan, evenals has beens die vooralsnog hopen op die manier hun carrière een nieuwe impuls te geven. Alle holle retoriek ten spijt verzinkt het merendeel ervan terug in de poel der vergetelheid, terwijl de enkele treffers weergaloos schitteren en anderen op slechte ideeën brengen, waarna de hele carrousel opnieuw begint.
Hand in hand met het duet loopt meer dan eens de "De Schone en het Beest"-metafoor, die zich als gewillige hoer laat gebruiken door eenieder die naar haar lonkt. Geen lekkerder snoepje voor ideeënarme en luie recensenten dan de voor de hand liggende metafoor, vooral wanneer deze zich op een presenteerblaadje aanbiedt, zoals het geval is in Ballad Of The Broken Seas, waar Isobel Campbell, voorheen Belle & Sebastian, haar feeërieke stem aanvlijt tegen de grove korrel van Überboeman Mark Lanegan. Nancy Sinatra & Lee Hazlewood lijken nooit ver weg.
Campbell schreef haar songs met Lanegan in gedachten, wat nergens beter tot uiting komt dan in het ijzingwekkende "Deus Ibi Est". Terwijl de sirenenzang van Campbell de rol van Grieks koor opneemt, denkt Lanegan terug aan hen die onder zijn dodelijke schot vielen. De man zonder naam slaat het stof van de laarzen, alvorens zijn paard te bestijgen en nieuwe horizonten op te zoeken. Immer voorwaarts, want ergens wacht zijn geliefde op hem. "Black Mountain" laat Campbell dan ook schitteren, terwijl ze geduldig wacht, bijgestaan door een enkele viool. "The False Husband" doet met zijn onderhuidse dreiging echter vermoeden dat er meer aan de hand is. Campbell tracht fluisterend alle onzekerheden weg te bannen, maar de twijfel blijft aan Lanegan knagen.
De dronkemansballade "Ballad Of The Broken Seas" verenigt daarna twee geliefden, al is het maar voor even, voor de koude of het noodlot toeslaan zal. Een gestolen moment van vreugde in een leven vol pijn. Ook Lanegan laat in "Revolver", het enige door hem geschreven nummer, twee gelijkgestemde zielen aan het woord. "Ramblin Man" is dan weer een vuile Hank Williams-cover: smerige gitaren verzuipen in de goedkope whisky waarmee Lanegan zijn stembanden smeerde, terwijl Campbell haar giftige raad spuide. Bonnie & Clyde hebben het Wilde Westen veroverd.
Het zeemzoete "(Do You Wanna) Come Walk With Me" laat de stemmen primeren, terwijl een enkele akoestische gitaar voor de muzikale omkleding moet zorgen. Het beestje is ondanks alle goede bedoelingen helaas te mager om de rest van de kudde bij te benen. Op "Saturday’s Gone" staan we opnieuw oog in oog met de vrouw van onze naamloze held, haar sirenenzang lokt ons blindelings onze ondergang tegemoet, maar uit het hoopvol klinkende, instrumentale "It’s Hard To Kill A Bad Thing" putten we dan toch de kracht om alle verlokkingen te weerstaan.
Ook "Honey Child What Can I Do" stuurt ons goedgeluimd de wereld in, in de volle overtuiging dat we alles aankunnen. Bewust negeren we dan ook de ietwat bittere tekst, terwijl we wegdromen bij deze incarnatie van Gainsbourg en Bardot / Birkin. Afgemat luidt "Dusty Wreath" het einde in, Campbell is nog nauwelijks hoorbaar en Lanegan valt in velden noch wegen te bekennen, want "The Circus Is Leaving Town", het feest is ten einde. Een laatste glansrol voor Lanegan alvorens het doek valt.
Ballad Of The Broken Seas lonkt meer dan eens naar het geniale koppel Lee Hazlewood en Nancy Sinatra, al houdt Campbell de teugels strakker in de hand dan Sinatra zelf ooit deed. Sinatra was met haar — gespeelde? — naïviteit de perfecte antipode van de oudere en licht cynische Hazlewood , die de prachtige muziek en tekst leverde voor het moderne sprookje. Op Ballad Of The Broken Seas is het daarentegen Campbell die de songs levert, terwijl Lanegan gedwee de uitgetekende paden volgt. De schone en het beest hebben een andere rol opgenomen, en die zit hen als gegoten.
