Het is vreemd hoe de carrière van Dominique Deruddere is verlopen:
de man maakte een film in de VS met niemand minder dan Faye
Dunaway, om vervolgens, na de financiële teloorgang daarvan, terug
naar huis te komen en voor minuscule budgetten persoonlijke
projecten te draaien à la ‘Hombres Complicados’. Hij werd (terecht)
opgehemeld voor ‘Crazy Love’ en (onterecht) verguisd voor ‘Suite
16′, om uiteindelijk een oscarnominatie te krijgen voor z’n minst
interessante film, ‘Iedereen Beroemd’. En wat deden wij na die
nominatie? We gingen massaal naar ‘Team
Spirit II’ en ‘Confituur’
kijken, terwijl we Deruddere naar Frankrijk stuurden om ‘Pour Le
Plaisir’ te draaien (een prent die hier nauwelijks werd
uitgebracht), en naar Duitsland voor ‘De Bloedbruiloft’. Geen
wonder dat elke Vlaamse filmmaker na z’n eerste commerciële succes
al hardop van Hollywood begint te dromen.
Hoe het ook zij, je moet het ze nageven: de tijd is stilletjesaan
wel voorbij dat elke productie met Belgische banden in het diepste
geheim op de markt werd gebracht, om toch maar te vermijden dat er
iemand zou gaan kijken. ‘De Bloedbruiloft’ was de afsluiter van het
jongste Filmfestival van Gent en Deruddere was de voorbije weken
niet uit de pers te branden met z’n jongste worp. Aan de
verkoopstactieken zal het ditmaal dus niet gelegen hebben. Blijft
daar de vraag of het ook wel zo’n goeie film is – Deruddere is dan
wel een ongelooflijk sympathieke pee die al lang heeft bewezen dat
hij over immens veel talent beschikt, maar dat is nog geen garantie
voor een meesterwerk.
Het verhaal werd gebaseerd op een stripverhaal van Jean Van Hamme,
en draait rond een huwelijksfeest dat finaal uit de hand loopt. De
dag begint nochtans zoals dat hoort: Sophie en Mark zweren elkaar
eeuwige trouw in een idyllisch kapelletje en trekken daarna, samen
met hun families, naar een nabijgelegen hotel/restaurant om zich zo
snel mogelijk te bezuipen. Hermann, de vader van de bruidegom, is
echter de grootste zak die op het westelijk halfrond rondloopt: hij
commandeert en schoffeert iedereen die zijn pad kruist en wil de
eigenaar van het etablissement waar het huwelijksfeest plaatsvindt,
ei zo na verplichten om hem zijn zaak te verkopen. Wanneer tijdens
het diner blijkt dat de garnalen bedorven zijn, slaan bij Hermann
de stoppen door: hij vertrekt met slaande deuren en vertelt Franz,
de restauranthouder, waar hij z’n rekening kan steken. Franz pikt
dat niet, en wanneer hij merkt dat de bruid en haar kersverse
schoonmoeder zich nog in de toiletten bevinden, sluit hij hen daar
op. Op die manier begint een standoff tussen de schoonfamilies en
de hoteleigenaar, die steeds grimmiger wordt. Tanden worden
ontbloot, jachtgeweren worden bovengehaald en voor je het weet
sneuvelen er honden en Mercedessen in een ware mini-oorlog.
In opzet kun je vanuit dat vertrekpunt nog een geslaagde satire
maken: het betreft hier middenklasfamilies die zodanig bezeten zijn
door hun bourgeois-perceptie van het perfecte huwelijk, dat ze
definitief doordraaien wanneer ze dat niet kunnen bereiken.
Bedorven garnalen op een huwelijk? Dat kàn dus echt niet, haal mijn
geweer erbij! Anderzijds is Hermann het soort van male
chauvinist pig waarvan ik al lang geleden had gehoopt dat het
uitgestorven was: een man die er plezier in schept anderen te
vernederen en van zijn zoons “echte venten” wil maken door hen op
tijd en stond een gevecht in te sturen en met hen te gaan jagen.
Die oermens-opvattingen over mannelijkheid spelen ook mee in de
manier waarop het huwelijksfeest ontspoort.
Dat zit er dus wel in, maar om dat satirische aspect echt goed aan
de man te brengen, hadden de personages geloofwaardiger moeten
zijn. Alle figuren die hier aantreden, zijn echter volslagen
karikaturen – en dan vooral Hermann, die grijnst, giechelt en
bekken trekt dat het een aard heeft. In een bijrol zien we Dirk
Roofthooft als zakenman die een clandestien weekendje in het hotel
doorbrengt met een prostituée en zich tenmidde van het gescheld en
geweervuur, eventjes rustig terugtrekt voor een snelle wip met z’n
hoertje. Subtiel is anders. Indien bijvoorbeeld het personage van
Hermann genuanceerder was geschreven, als een man die het niet
slecht bedoelt maar gewoon z’n zelfbeheersing verliest, dàn had de
satire nog wat kunnen worden. Satire voedt zich namelijk met
realisme. Nu is ‘De Bloedbruiloft’ gewoon farce.
En ook met die farce wordt het niet echt iets – als je dan toch
voor de karikatuur kiest, dan moet je ook maar all the way
durven gaan. ‘De Bloedbruiloft’ had een uitstekende grand
guignol-film kunnen worden, die het publiek gechoqueerd de
straat opstuurde. Maar daarvoor is de prent dan weer te tam, het
geweld te beperkt. Op die manier valt Deruddere hier tussen twee
stoelen in: voor een satire is het niet geloofwaardig genoeg, voor
een farce is het niet voldoende over de top.
Dat alles wil niet zeggen dat de film niet onderhoudend is:
Deruddere weet het tempo er behoorlijk in te houden en een aantal
scènes zijn werkelijk erg grappig – let vooral op Nand Buyl als
dementerende opa die z’n kleinzoon ongegeneerd gaat feliciteren
omdat diens bruid lekkere tieten heeft. En ook is er de fotografie
van Danny Elsen (alweer hij, die man heeft een druk schema), die er
naar goede gewoonte weer verukkelijk uitziet. Waar hij gewoonlijk
met blauwe en grijze tinten speelt, kiest hij hier voor een
overwegend geel palet, met veel warme kleuren, die de hitte van de
dag suggereren. Dan, wanneer de nachtelijke climax van het verhaal
komt, krijgen we ook visueel een radicale breuk met wat we eerder
hebben gezien: door het invallen van de nacht worden de kleuren
noodgedwongen heel wat donkerder, soberder. En ondertussen komt de
confrontatie tussen de restauranthouder en zijn klanten tot een
hoogtepunt.
Niemand zal zich vervelen bij ‘De Bloedbruiloft’ – de film is
professioneel in elkaar gestoken, er is geen enkel dood moment in
terug te vinden en het is allemaal prachtig gefilmd. Maar het is
wel een prent die erom smeekt om één van beide richtingen uit te
gaan: intelligente satire op de bourgeoisie, of volschalig
bloedfestijn. En het is geen van beide.
