Marc Bianci is geen gelukkige mens. Sinds een paar platen heeft hij geen meeval meer met de vrouwen, ziet u. Hij maakt daar dan opnieuw platen over die pijnlijk openhartig, maar net zo meeslepend zijn. Ook op The Past Presents The Future is het weer een en al hartbreuk op een bedje van beats en laptopgetingel. Het mag echter iéts steviger op deze nieuwe.
Baadde voorganger The Young Machines nog in de dromerige sfeer van een nachtelijke roadtrip vol zelfbeklag en wrok, dan is The Past Presents The Future de bekaterde morning after in een groezelig motel: je wordt wakker van een stem op het antwoordapparaat, wanneer je je ogen opent, schijnt de zon veel te fel de miezerige kamer binnen en als eerste woorden klinkt het "misery loves company/when company won’t call".
Neen, het gaat niet beter met Bianci, integendeel. Tekstueel gezien is The Past Presents The Future nog een stuk bitterder en cynischer. "De plaat vertelt hoe alles wat we meemaken, de mensen die we ontmoet hebben, onze persoonlijkheid helpen bepalen", legt Bianci uit. En dat was blijkbaar behoorlijk zwaar het laatste jaar: "I figured out the key to short-term succes/just tell everyone that you’re clinically depressed", mijmert "Missed Medicine" onder het ontbijt, om tot de cynische meezinger "one-two-three, let’s all exploit our misery" te evolueren. Muzikaal mag het ook steviger bij momenten — dit nummer is het dichtste dat Her Space Holiday al bij hiphop kwam, terwijl opener "Forever And A Day" wel erg dansbaar is — wat te danken is aan de band die Bianci tegenwoordig op de planken achter zich heeft staan.
Wie in een motel slaapt moet onvermijdelijk terug de baan op, wat gebeurt met "The Weight Of The World" dat de dromerige strijkers van The Young Machines herneemt. Maar dan wordt het landschap langzamerhand eentoniger. "You And Me" heeft nog een sterke melodie en ook "A Small Setback To A Great Comeback" heeft nog iets compulsiefs, daarna is het uit met de pret en glijdt de geest vervaarlijk weg van de autosnelweg voor ons om koortsachtig te zoeken naar een afleiding. Wat The Past Presents The Future mist zijn de pakkende songs.
Bij het monotone "The Good People Of Everywhere" kunnen we nog net uitwijken voor een tegenligger — weggedoezeld en op het verkeerde baanvak geraakt —, de beats van "A Match Made In Texas" houden ons opnieuw bij de les, het stuur krampachtig in de handen geklemd. Het is echter te laat om de plaat nog te redden, want het beperkte klankpalet van Her Space Holiday op deze plaat hebben we ondertussen wel gehad.
In de tweede helft moet The Past Presents The Future de duimen leggen voor zijn voorganger. Die dromerige nachtelijke rit is hier verworden tot een eindeloze eentonige trip door een dor landschap. Als passagier verdrijven we de tijd met spelletjes, conversaties en lezen. De muziek heeft onze aandacht al lang verloren.
