Politiek en religie interesseren mij geen ene reet. Hetzelfde geldt
voor muziek met een zwaar op de maag liggende boodschap. Voor bands
die erin slagen hun overtuigingen te verpakken in een uitstekende
plaat, maak ik maar al te graag een uitzondering. Zo ook voor God
Forbid, een Amerikaans vijftal dat met ‘IV: Constitution Of
Treason’ een donker, maatschappijkritisch vervolg aan zijn verhaal
heeft gebreid. Het vrijheidsbeeld met afbrokkelende fakkel op de
cover en songtitels als ‘End Of The World’, ‘Welcome To The
Apocalypse’, ‘Constitution Of Treason’ en ‘Crucify Your Beliefs’
laten er namelijk geen twijfel over bestaan: als we op deze manier
blijven voortdoen, gaat de wereld finaal naar de kloten!
God Forbid valt onder de noemer New Wave Of American Heavy Metal
(NWOAHM), een genre dat de hedendaagse metal nieuw leven moe(s)t
inblazen. Dat de band reeds geruime tijd op het goede spoor zat,
bewees het al met het in 2003 gereleaste ‘Gone Forever’, een lekker
vette mix van old school metal en thrash. ‘IV: Constitution
Of Treason’ biedt muzikaal meer van hetzelfde. Het is alleen
conceptueel dat God Forbid de zaken anders heeft aangepakt. Omdat
ik nog steeds van mening ben dat de muziek op het tekstuele
primeert, ga ik de idee die achter dat concept schuilgaat NIET
uiteenzetten. Geïnteresseerden moeten de eerste bladzijden van het
bijgeleverde booklet er maar eens op naslaan.
Al vanaf de eerste noten van het moordende ‘End Of The World’ krijg
je een voorsmaakje van waar God Forbid voor staat : strakke riffs,
een ritmesectie als een goed geolied machinegeweer en zanger Byron
Davis die, zoals steeds, als een briesende stier tekeergaat. Jammer
genoeg zijn we daarmee meteen ook aan het eerste en enige manco van
God Forbid aanbeland: de heer Davis kan namelijk bezwaarlijk een
veelzijdig zanger genoemd worden. Zijn vocale kunstjes beperken
zich voornamelijk tot brullen, krijsen en schreeuwen, wat op ‘Gone
Forever’ wel eens kon gaan irriteren. Gelukkig wordt hij deze keer
meer dan ooit tevoren door de broertjes Coyle bijgestaan die, naast
de ene na de andere geniale riff uit hun vingers, ook enkele prima
backing vocals uit huns tembanden toveren. Het is mede dankzij hun
inbreng dat ‘Under This Flag’ en ‘Chains Of Humanity’ niet in de
grijze massa opgegaan zijn. Ook op muzikaal vlak heeft God Forbid
nog enige vooruitgang geboekt. Zo steunt ‘Constitution Of Treason’
op een groove waar Life of Agony
al bijna een decennium tevergeefs naar zoekt en is ‘To The Fallen
Hero’ één van de langste en meest toegankelijke songs die de schijf
rijk is. Hier en daar kunnen we zelfs een welgekomen stilte
waarnemen, een stilte die weliswaar eerder dreigend dan rustgevend
overkomt.
Eigenlijk valt er maar weinig op ‘IV: Constitution Of Treason’ aan
te merken. God Forbid is er namelijk wederom in geslaagd een prima
staaltje vakmanschap af te leveren. De kwaliteit van het gebodene
is zelfs van dien aard dat de kleine minpuntjes zowaar in het niets
verdwijnen. Als de band deze groeicurve kan aanhouden, zou het wel
eens kunnen dat we met een supergroep in spe te maken hebben. Let
op mijn woorden!
