‘Ik heb een mentale band met m’n zoon,’ horen we Julianne Moore
zeggen, ongeveer in de helft van ‘The Forgotten’. ‘Ik voél dat hij
nog leeft.’ En wie kan aan haar woorden twijfelen? We hebben toch
allemaal al dat soort van momenten meegemaakt – we denken dat we
een parkeerplaats nodig hebben, en opeens rijdt er iemand weg. We
voelen aan dat er iemand achter ons loopt, en ja hoor. Of zoals in
dit geval, had ik een bovenzintuiglijk voorgevoel dat ‘The
Forgotten’ een stinker van jewelste zou zijn en verdomd als ik geen
gelijk had. Nadat Julianne Moore in 2003 een ongelooflijke
double whammy scoorde met ‘The
Hours’ én ‘Far From Heaven’,
speelt ze dit jaar al in haar tweede misbaksel mee, na ‘Laws of Attraction’. ‘The Forgotten’ is een
ronduit lachwekkende thriller over dode kinderen die misschien niet
dood zijn, of misschien simpelweg nooit bestaan hebben. Over
ingebeelde herinneringen die misschien toch echt zijn. En over een
scenarist die klaarblijkelijk zo gesjeesd is dat preventieve
hospitalisatie alvast geen slecht idee lijkt.
Moore speelt Telly Paretta, een boekredactrice in New York die
veertien maanden geleden haar zoontje Sam verloor in een
vliegtuigongeluk. Sindsdien is ze in behandeling bij psychiater
Jack Munce (Gary Sinise) en probeert ze het af te leren om elke dag
door Sams oude fotoalbums te bladeren en naar home video’s van hem
te kijken. Haar echtgenoot Jim (Anthony Edwards, ooit nog dokter
Mark Green in ‘ER’), kijkt lijdzaam toe en probeert geduld op te
brengen voor z’n vrouw.
Op een dag echter, stort Telly’s wereld in – de fotoalbums zijn
plotseling leeg, de videocassettes blanco, alsof haar zoon nooit
bestaan heeft. Haar man en haar psychiater vertellen haar de
waarheid – Telly lijdt aan posttraumatische stress nadat ze haar
kind verloor bij de bevalling. Ze heeft zichzelf wijsgemaakt dat
haar zoon wel degelijk levend ter wereld is gekomen en heeft negen
jaar aan herinneringen gefabriceerd. Nu begint die illusie af te
brokkelen. Telly weigert te geloven wat ze hoort, en samen met de
vader van een ander kind dat stierf in hetzelfde vliegtuigongeluk
(Dominic West), slaat ze op de vlucht.
Van daaruit wordt het alleen nog maar gekker. De plot wringt zich
door een ontstellende serie scherpe bochten, om uiteindelijk
volledig overkop te gaan. Wat begint als een paranoïde thrillertje
waarin we ons dienen af te vragen of La Moore nu al dan niet getikt
is, evolueert al snel naar een overheidsthriller (de FBI heeft mijn
geheugen gepikt!) om uiteindelijk nóg mallotiger te worden met
speculaties over buitenaardse wezens. Er wordt de hele tijd druk
gepraat over “them” en “they”, de mysterieuze machten achter de
schermen die verantwoordelijk zijn voor alles, maar na een tijdje
wordt het verhaal zo kluchtig dat het je niet eens meer kan schelen
wie “them” of “they” zijn. Scenarist Gerald Di Pego heeft blijkbaar
goed gekeken naar de verzamelde filmografie van M. Night Shyamalan,
en probeert wanhopig om iets gelijkaardigs te doen, maar in
vergelijking met de twists die we hier geserveerd krijgen, is zelfs
het einde van ‘The Village’ een
toonbeeld van logica en plausibiliteit. Bovendien zaten er achter
de films van Shyamalan altijd nog sterke ideeën, over de dood, God,
het toeval en de manier waarop de mens kan functioneren in de
maatschappij of zich ervan kan afkeren. In het geval van ‘The
Forgotten’ krijgen we niets van die aard, dit is geen film met een
visie of een sterke, drijvende gedachte. Dit is enkel een B-filmpje
waar de makers zeer zelfbewust een paar surprises in hebben willen
proppen, zonder dat het iets heeft uitgehaald. Wat we te zien
krijgen, zijn personages die zich niets aantrekken van de
menselijke logica, maar als kippen zonder kop doorheen New York
rennen, terwijl ze worden achtervolgd door overheidsagenten en
andere schaduwachtige figuren die er zo achterbaks uitzien dat ze
net zo goed een bordje met “Ik ben een schaduwachtige figuur”
hadden kunnen dragen.
In een poging om zowaar een beetje dramatische kracht aan z’n film
te geven (stel je voor), maakt regisseur Joseph Ruben gebruik van
de meest voor de hand liggende visuele en auditieve trucs in het
boekje. Het hele ding is gefilmd in grijze tinten, en wanneer Ruben
ons wilt duidelijk maken dat een bepaalde scène spannend bedoeld
is, zet hij z’n camera scheef of filmt hij handgehouden. Wat de
muziek betreft, heeft Linus Roache een bijrol als de
Uber-schaduwachtige figuur, en telkens wanneer hij in beeld komt,
geeft het orkest er een ferme lap op in de hoop dat we ook de
derde, vierde én vijfde keer zullen blijven schrikken. Niet dus.
Dat soort van tadaDAAM-muziek zouden ze moeten verbieden in
thrillers, simpelweg omdat het zo’n huizenhoog cliché is geworden.
Het werkte misschien voor Hitchcock, of zelfs nog voor Spielberg
ten tijde van ‘Jaws’, maar
tegenwoordig…
Julianne Moore doet moedig haar best in een hopeloze rol – stel je
maar eens voor dat je moet gaan zoeken naar een beetje oprechtheid
in een script dat erop ontworpen is om alle plausibiliteit en
eerlijkheid overboord te gooien, enkel om er toch maar een
resolutie aan te geven die u (misschien) niet had zien aankomen.
Het is dankzij Moore dat het tijdens het eerste half uur toch nog
mogelijk is om een beetje mee te leven met de film, maar naarmate
de bespottelijke ontwikkelingen toenemen, wordt ook dat onmogelijk.
Sinise, West en Edwards voeren routineus hun nummertje op en denken
ondertussen waarschijnlijk al aan het saldo van hun bankrekening.
Wie kan hen dat kwalijk nemen?
De repetities voor ‘The Forgotten’, dié moeten leuk zijn geweest.
Ik heb zo’n beeld voor ogen van een resem acteurs die zich allemaal
de pleuris zitten te lachen met de onzin die ze uit het hoofd
moeten leren. Het probleem is alleen dat je daar als kijker maar
weinig mee bent. Mag ik bij deze een officiëel verzoek indienen bij
mevrouw Julianne Moore dat ze zich dringend eens herpakt? Dank
u.
http://www.sonypictures.com/movies/theforgotten/
