Nauwelijks vijf jaar na het Chileense origineel, draait Sebastián Lelio (die ondertussen wereldwijd in de prijzen viel met Un Mujer Fantástica) in de Verenigde Staten een Engelstalige versie van zijn doorbraakfilm Gloria. Deze ‘remake’ boet wat in aan vitaliteit en rauwe energie, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door weergaloos acteerwerk van Julianne Moore en John Turturro, die het materiaal een onwaarschijnlijke kracht en subtiliteit schenken.
Inzake opbouw blijft Gloria Bell nagenoeg volledig trouw aan het verhaal uit 2013: de wat ouder wordende Gloria (Moore) worstelt met haar dagelijks leven, waarin ze weinig of geen voldoening meer weet te vinden. Ze vervreemdt langzaam van haar ouder wordende kinderen die een eigen leven leiden, ze voelt zich maar matig betrokken bij haar baan als verzekeringsagent en sinds de scheiding van haar echtgenoot, slaat ze er niet in een duurzame nieuwe relatie aan te gaan. Haar enige passie is dansen en tijdens het weekend trekt ze dan ook steevast naar een bar waar ze op de tonen van muziek uit haar jeugd op zoek gaat naar liefde.
Het gebeurt zelden dat een vrouw op wat latere leeftijd de spil vormt van een scenario en nog zeldzamer is het feit dat het personage geen sterke dramatische spanningsboog doorloopt. “Gloria Bell” is geen film over grote momenten, wel over kleine teleurstellingen, gemis, liefde, frustraties, hoop en wanhoop, wars van elke vorm van opgeklopte pathetiek of romantiek. Moore slaagt er met haar vertolking in om al die nuances moeiteloos te kanaliseren, waardoor we als kijker ook echt binnen getrokken worden in de gevoelens en emoties van de protagoniste. Zo mogelijk nog beter is de prestatie van John Turturro, die Arnold speelt, de man met wie Gloria een voorzichtige relatie aangaat. Arnold is een gescheiden vader die zichzelf terugvond na een maagverkleining, oprechte gevoelens koestert voor Gloria, maar mentaal niet sterk genoeg is om zich los te maken van zijn ex-vrouw en zijn veeleisende volwassen dochters. Zijn zwakheid op dat vlak leidt tot een paar intens pijnlijke momenten, die door beide acteurs op sublieme wijze geëvoceerd worden.
Niet alleen vóór de camera wordt er uitstekend werk geleverd: Lelio toont zich een kundig vakman inzake beeldvoering en regie en wordt gesteund door de exquise fotografie van Natasha Braier (die als DOP ook tekende voor Nicolas Winding Refns The Neon Demon) die de nuanceringen inzake plot en karaktertekeningen weet te vatten in kleine details en momenten. Ook de muzikale omkadering is bijzonder sterk, met een aantal raak gekozen popsongs uit de jaren negentientachtig en een aantal bijzonder knap georchestreerde ingrepen, zoals in de finale waarin de baslijn van Laura Branigans Gloria(oorspronkelijk een vertaling van Umberto Tozzi’s Italiaanse origineel voor de soundtrack van Flashdance) licht gemoduleerd wordt om de emotionele ontlading van het gelijknamige titelpersonage kracht bij te zetten.
Soms hoeft sterke cinema niet op zoek te gaan naar grootse dingen en volstaat het dat aan beide kanten van de camera talent verzameld wordt dat beschikt over gedegen vakmanschap en filmische intelligentie. De som van de delen levert dan veel meer op, wat resulteert – zoals hier – in films die nauwelijks de aandacht op zichzelf trekken, maar die alle bouwstenen van het medium op ijzersterke manier weten aan te wenden.
