Op het einde van de jaren negentig verloor Popland met het Nieuw-Zeelandse Crowded House één van hun meest fonkelende attracties. We bleven verweesd achter met een suikerspin en een rist sprankelende songs. De fundamenten daarvoor werden steevast gelegd door de broers Finn, die voor het eerst sinds acht jaar talent en krachten bundelden. De nieuwe Everyone Is Here is bovendien een sluitend bewijs dat twee broers samen wel degelijk een fantastische plaat kunnen afleveren.
Neil Finn bouwde nog met wisselend succes aan een solocarrière, maar het bleef bij een tuinhuisje met meer dan voldoende beenruimte. Try Whistling This en One Nill waren nog behoorlijke soloplaten en Johnny Marr stak wel een bekwame hand toe bij de laatste tournee, maar fonkelen deed het nergens meer.
Dat doet het wel degelijk op deze nieuwe collaboratie tussen de twee voormalige frontmannen van respectievelijk Crowded House en Split Enz. Openingsnummer "Won’t Give In" wiegt nog wat gewoontjes heen en weer, al zijn de intenties al snel kristalhelder: tot hier en niet verder. Het gaat over berusting, over vriendschap, en geloven doen we vanaf de eerste harmonie. Nog mooier is zelfs het troostende "Nothing Wrong With You". We voelden ons zowaar een weinig aangesproken. Een hemels en bemoedigend schouderklopje voor de niet-verzuurden, een vingerwijzing aan de azijnpisser met of zonder hakenkruis: "people who have lost all heart / look for someone else to blame".
De zoektocht naar frivoliteiten à la "Chocolate Cake" kan u echter onmiddellijk staken. De moeder van Neil en Tim Finn, aan wie Everyone Is Here werd opgedragen, stierf vier jaar geleden. Dat het uiteindelijk geen al te kleffe bedoening geworden is mag al een prestatie op zich genoemd worden. Ja, er wordt al eens een viool in de nek gelegd en yup, er wordt al eens over "holding your hands, a rainbow low in the sky" gemompeld, maar bovenal is Everyone Is Here een hartverwarmende positieve plaat geworden over verlies, heimwee en familiebanden.
Op de hoes staat dan ook een treffend symbolisch beeld: de twee broers elk een kant opkijkend, voor de Waikato-rivier, die naast de hoofdweg tussen hun geboorteplaats en Auckland loopt. Een weg, die ze ontelbare keren samen insloegen op weg naar school, concerten of begrafenissen. Levensweg, de Finn-editie.
Naar instant classics hoeft u niet te snuisteren op deze langspeler, dan grijpt u maar eens terug naar de uitmuntende Crowded House-verzamelaar. Bij momenten kan het kabbelende karakter van Everyone Is Here wel wat gaan vervelen, maar indien u zich een paar keren gulzig zou laven aan een parel als "Disembodied Voices" gaat u wel snel weer anders piepen. Tony Visconti (Bowie, Mercury Rev) doet er iets als throat singing op, er wordt een banjo bijgehaald en de Finns mijmeren toonvast over hun jeugd zonder in sentiment te vervallen. Het selecte groepje muzikanten is trouwens in hun dagje: een secure Matt Chamberlain (Tori Amos, David Bowie) op drums, Davey Faragher (John Hiatt, Elvis Costello) en Sebastien Steinberg (Neil Finn) strak op bas.
Nu, het zou kunnen dat u Tim (52) en Neil (46) Finn als redelijk sympathieke, maar toch wat zeurderige grootvaders beschouwt en dat we u weer weghouden van het geweld van de nieuwe Libertines. Dan houden we het hier maar bij: wij hebben met Everyone Is Here alvast onze winterplaat gevonden, eentje waar we ons nog lang mee zullen verwarmen terwijl we de plaid in het haardvuur kieperen.
