Vrees niet, ‘Contraband’ van Velvet Revolver (VR) is een degelijke
plaat geworden. “Waarom dan slechts drie sterretjes?”, zullen
sommigen zich afvragen. Wel, van anciens – want dat zijn het
eigenlijk wel – die klinkende namen als Guns N’ Roses en Stone
Temple Pilots op hun curriculum hebben staan, verwacht ik nu
eenmaal meer, véél meer.
Het ontstaan van VR moet in een uit de hand gelopen jamsessie van
de drie muzikanten van wijlen Guns N’ Roses (Slash, Duff McKagan en
Matt Sorum) gezocht worden. Nog voor de mannen één noot gespeeld
hadden, voelden ze dat de chemistry van weleer nog steeds
aanwezig was. Meer nog: het klikte zelfs zó goed dat ze ineens maar
besloten om songs voor een nieuwe plaat te schrijven. Toen Scott
Weiland, na een hoogoplopende ruzie met één van de broertjes DeLeo,
Stone Temple Pilots verlaten had, kon er eveneens een punt achter
hun zoektocht naar een geschikte zanger gezet worden.
Als je alles wat de laatste tijd gepubliceerd en gezegd wordt, moet
geloven, hebben Slash en de zijnen het helemaal naar hun zin:
Weiland is definitief van zijn aanslepende drugsverslaving verlost,
Duff gaat weer naar school en de hype rond VR loopt als een
vuurtje. Is dat alles echter op ‘Contraband’ terug te vinden? Ja en
nee… Zelf heeft de band het over een heuse terugkeer van
“gevaarlijke rock ‘n’ roll” ; ik zie het echter lichtjes anders.
Okee, de gitaarsolo’s van Slash zijn nog steeds om duimen en
vingers bij af te likken, het geheel klinkt – in mijn oren
alleszins – een beetje gedateerd. Ook de stem van Weiland is niet
meer wat ze geweest is. Soms krijg ik zelfs een beetje het gevoel
dat de drugsverslaving van de zanger haar sporen op zijn stembanden
heeft achtergelaten.
De plaat opent met ‘Sucker Train Blues’, een sneltrein van een song
die het best als een moderne versie van ‘Nighttrain’ (‘Appetite For
Destruction’) kan omschreven worden. Wat je daarna te horen krijgt,
doet echter enkele vraagtekens rijzen. Nummers als ‘Do It For The
Kids’ en ‘Big Machine’ klinken immers alsof ze reeds geschreven
waren toen Weiland zijn ding nog moest doen. De prestatie die hij
daar neerzet, komt gevaarlijk dicht bij een slechte Axl
Rose-imitatie in de buurt. Gelukkig is het niet allemaal kommer en
kwel: songs als ‘Slither’ (de eerste single én het beste nummer),
‘Headspace’, ‘Spectacle’ en ‘You Got No Right’ jagen het niveau van
de plaat weer de hoogte in. De teksten die Weiland voor
‘Contraband’ neerpende, gaan vaak door merg en been en tonen dat
hij zware tijden heeft doorgemaakt. Het is echter al langer geweten
dat de dood, depressies en – in dit geval – een echtscheiding en
een drugsverslaving vaak pakkende songs (‘Fall To Pieces’)
opleveren.
Ondanks de middelmatige rapportcijfers kijk ik er toch naar uit om
VR eens live aan het werk te zien. De geruchten doen namelijk de
ronde dat ze in augustus Europa voor enkele optredens zullen
aandoen. Als Chokri hen voor zijn openluchtcircus kan strikken, zal
ik die kans zéker niet aan mijn neus laten voorbijgaan.
Integendeel…
