De wereld is klein. Toen ik nog geen besprekingen maakte voor deze
site, kwam ik op een mooie dag via Google op enola terecht, bij de
recensie die Prof. Joost had geschreven over Blemish, de fantastische laatste cd van
David Sylvian. “Bijna anti-muziek”, luidde de ondertitel toen. Een
opvallende gast op de plaat was ongetwijfeld de Oostenrijker
Christian Fennesz, één van de boegbeelden van de hedendaagse
experimentele elektronica. Opvallend, maar niet verrassend.
Nochtans hadden beide heren een hele afstand moeten afleggen om
uiteindelijk nader tot elkaar te komen; Sylvian maakte ooit nog
plastieken glamrock met het vroege Japan, terwijl Fennesz ooit de
snaren beroerde bij de experimentele rockgroep Malsche. Deze
toenadering van geesten moet hen alleszins bevallen zijn, want als
wederdienst verschijnt Sylvian nu ook als gastvocalist op de vierde
studioplaat van Fennesz.
De 5 op 5 bovenaan deze bespreking zijn volkomen voor mijn
rekening. Ik kan me voorstellen dat heel wat mensen die deze cd
opzetten er na enkele minuten al de brui aan geven en me een
kaartje van een zielenknijper onder de neus duwen. Als Sylvians
Blemish “bijna anti-muziek” was,
dan mag deze ‘Venice’ ongetwijfeld als “bijna non-muziek”
bestempeld worden. Het is dan ook uiterst moeilijk om onder woorden
te brengen wat ik er zo bijzonder aan vind. Het is eerder een
gevoel. Van bij de eerste track neem je een duik in het universum
van Fennesz. IJle, minimalistische elektronica, omhuld door dichte
nevelslierten, zoiets ongeveer…
Vragen waarom ik dit zo goed vind is hetzelfde als vragen waarom ik
graag koffie drink, of waarom (de meeste) mensen zich behaaglijker
voelen bij warm en droog weer en niet bij nat en kil. Waarop
baseren mensen zich die beweren dat ze geloven in een god? Het is
eerder op die manier dat je het moet verstaan. Wanneer je deze
plaat onverwachts opgedrongen krijgt, op een ongelukkig gekozen
moment, dan vind je hier niks aan.
Ik weet het, veel zinnigs valt er gewoon niet over deze plaat te
vertellen. Het is muziek die je eerder aanvoelt, zoals een
deugddoend medicijn, dat ook niet van naadje tot draadje vertelt
welke werkingen het allemaal heeft op het moment van toediening.
Dit is dan ook een non-bespreking. Een beetje vooringenomenheid (ik
wíl dit goed vinden!) en openheid – en ja, ook wel wat snobisme,
zullen sommigen zeggen – is onontbeerlijk om van dit schijfje te
kunnen genieten…