Rust roest, dat heeft Nils Frahm goed begrepen. De Duitse componist, pianist en producer bracht afgelopen jaar al twee albums uit en ging uitgebreid de hort op. Maar de duivel-doet-al schiet ook in 2016 fel uit de startblokken. Deze keer met Nonkeen, een trio waarin Frahm met twee jeugdvrienden op het ritme van hypnotiserende loops naar het Heart of Darkness van de ambient jazz scheurt.
De eerste zaadjes van Nonkeen kiemden al in de lagere school in Hamburg, toen Frahm en z’n vriend, Frederic Gmeiner, samen een radioshow maakten. Na de val van de Berlijnse muur vormden ze een band met Sebastian Singwald, een collega-geluidsfetisjist uit de DDR. De jeugdvrienden verloren elkaar uit het oog na een ongeval op het podium, maar als twintigers namen ze de draad weer op met experimentele improvisatiesessies in een Berlijnse kelder. Uit die urenlange jams distilleerden ze hun favoriete stukken om er verder aan te schaven op de laptop. Acht jaar later is het trio klaar om de geborgenheid van hun kelder te verlaten en hun debuut voor te stellen aan het grote publiek. Op R&S Records bovendien, de legendarische Gentse renstal die al onderdak bood aan volbloed elektronicapioniers als Aphex Twin, Derrick May, Carl Craig en James Blake.
Om maar te zeggen: aan The Gamble is een lang creatief proces voorafgegaan. En dat hoor je. Niet in de zin dat deze plaat gepolijst of platgeproducet klinkt, maar eerder aan de coherentie en consistentie van de tracks. Frahm, Gmeiner en Singwald katapulteren je met de omineuze spacesynths van opener “The Invention Mother” het heelal in voor een interstellaire trip die ruimte en tijd doet vervagen. Verwacht geen neo-klassieke intimiteit en pastorale piano-ouvertures, maar wel een psychedelische driehoeksverhouding van scifi-ambient, minimal techno en spacejazz. Alsof Brian Eno de studio is ingedoken met het Australische jazztrio The Necks.
Nonkeen is dan ook geen band van pieken of dalen, maar van een bezwerend eb en vloed van klanken en laagjes. In de vooruitgestuurde single “Chasing God Through Palmyra” resulteert dat in pulserende, nachtelijke ambient-techno. Tijdens “Ceramic People” zitten jachtige jazzdrums de hypnotiserende samples en loops op de hielen. “Animal Farm” dompelt je dan weer onder in diepe dub met vervormde vocals, maracas en spacey synths. Telkens anders, maar telkens met hetzelfde procedé: een geduldig komen en gaan van geluiden en minimalistische verschuivingen.
Door de verschillende nummers naadloos in elkaar te laten overvloeien, houdt het trio de roes bovendien moeiteloos aan. Op The Gamble staat de trance een kleine drie kwartier voorop. Ook het spel van Frahm is daar niet vreemd aan. Nonkeen werkt alleen met eerste takes, waardoor z’n jazzy patronen spontaan en fris klinken. In het verstilde “This Beautiful Mess” levert dat knipogen op naar Until The Quiet Comes van Flying Lotus. “Pink Flirt” stoeit met de sfeervolle ruis van Fennesz en afsluiter “Re:Turn!” brengt je met z’n spacey analoge synths weer in een baan rond de aarde.
En zo land je na 45 minuten weer op onze planeet, met een tollende kop en flanellen benen. Het resultaat van een retro-futuristische trip die Nonkeen met engelengeduld en veel gevoel voor dosering in elkaar heeft geknutseld. Misschien geen spek voor ieders bek, maar wie zich durft over te geven aan The Gamble staat een bijna transcendentale ervaring te wachten. Wel opletten dat u achteraf niet tegen een deurstijl aan knalt!