Op elk van de Fountains Of Wayne-platen stonden wel een paar heerlijke radiohitjes. Herinner u het vrolijk ronkende "Radiation Vibe" en het hilarische "Leave The Biker"van hun zelfgetitelde debuut of de al even leuke singles "Red Dragon Tattoo" en "Denise" uit opvolger Utopia Parkway. Moet het gezegd dat de single die Welcome Interstate Managers gangmaakt alweer een stuk onweerstaanbaar snoepgoed is?
Het was een lange ontsnapping vooruit: al bijna twee maanden maakt "Stacy’s Mom" onze dag goed telkens het op de radio komt en sinds de full-cd in de bus viel, kunnen we zelf het moment kiezen dat we luidkeels invallen: "Stacy’s mom has got it going on" wanneer het refrein openspat. En dan hebben we er al een paar andere leuke nummers opzitten.
Met "He was killed by a cellular phone explosion" heeft "Mexican Wine" alvast een openingszin vast die herinneringen oproept aan Belle & Sebastians "He had a stroke at the age of 24/It could have been a briljant carreer". En dat is geen toeval, want na de puberromantiek van de vorige platen, treden de Fountains op Welcome Interstate Managers het suburbia van de blanke middenklasse binnen, waar een bright future in sales nog altijd hoog aangeschreven staat.
Prachtig in dat conceptueel kader is het akoestische niemendalletje "Hey Julie", de kantoorslavenblues in een eenvoudig liefdesliedje gegoten. Iedereen die al eens in een onnozele bediendefunctie is terechtgekomen, herkent het gevoel feilloos: "hours on the phone making pointless calls/I got a desk full of paper that means nothing at all."
Een absoluut prijsbeest wat betreft simpele liefdesliedjes-die-als-geen-ander-aan-uw-ribben-blijven-plakken is "Valley Winter Song". Drijvend op een melodietje waar E van Eels knarsetandend zichzelf voor de kop slaat dat hij er niet eerder opkwam, is dit getoonzette nostalgie. Het duurt 3 minuten en 33 seconden, maar als u het op repeat zet, duurt de pret eeuwig.
Of u raakt het beu gehoord natuurlijk. Want net zoals we ooit ziek werden nog voor we de helft van die veel te grote zak zuurtjes hadden opgesmuld, zo dreigt ook een verzameling geweldige Fountains Of Wayne-nummers tot een overdosis te leiden. En dus zorgen de heren er steeds voor dat elk album wel een paar mindere nummers telt. Op Welcome Interstate Managers overdrijven ze daarmee. Mogen we trouwens eens de vraag stellen naar het nut van cd’s met zestien nummers of meer als onze voorvaderen al sinds de jaren zestig van de vorige eeuw keer op keer bewezen dat de beste platen nooit meer dan twaalf nummers tellen?
We krijgen dus opvullers te verhapstukken als "All Kinds Of Time", dat zelfs door James Iha’s gitaar niet kan gered worden, of het countrynummer "Hung Up On You" dat een zodanig nadrukkelijke parodie is dat we er in verbeelding de vier Daltons bij voorstellen. De vroege Oasis van "Little Red Light" kan ons dan weer net bekoren.
En dus is de derde van de onmogelijk genaamde Fountains Of Wayne alweer zo’n klassieke aanleiding om het gebruik van de skip-toets aan te prijzen. Liever dromen we nog even weg naar het moment dat alle goeie nummers van de groep het ooit tot op één cd schoppen. De buikkrampen die een dergelijke best of ons zou bezorgen, nemen we er dan wel bij: het zuurtjes eten hebben we ondanks alles ook nooit kunnen laten.
