97 min. / USA
Deze nieuwe film van James Foley (ooit nog regisseur van
‘Glengarry Glen Ross’), kwam in de VS een beetje onder de radar
binnengevlogen, tussen al de zomerse blockbusters. Niet veel mensen
hebben hem echt opgemerkt, wat enigszins jammer is, want hoewel we
hier nu niet bepaald filmgeschiedenis schrijven, is ‘Confidence’
een onderhoudende, degelijk in elkaar gestoken misdaadfilm.
Edward Burns speelt Jake Vig, een professionele bedrieger die
samen met zijn vaste crew uitgebreide toneelstukjes opzet om
argeloze slachtoffers de kleren van het lijf te jatten. Op een dag
beroven ze echter een loopjongen van gangsterbaas King (Dustin
Hoffman), en dat is niet iemand van wie je zomaar een paar
honderdduizend dollar afsnoept. Vig besluit geen risico’s te nemen
en gaat met King praten – de mafioso geeft Vig de gelegenheid om
zijn schuld terug te betalen door een klus in zijn naam af te
handelen. Vig en zijn bende moeten een manier vinden om vijf
miljoen dollar af te luizen van Morgan Price (Robert Forster), de
grootste witwasser van smerig geld in het land. Een gevaarlijke
job, waarvoor onze held de diensten inhuurt van een hoertje met
snelle vingers (wat wil je ook, in dat beroep?), gespeeld door
Rachel ‘The Mummy’ Weisz.
Ondertussen wordt hij in de gaten gehouden door een verklikker van
King, die ervoor moet zorgen dat er niets misgaat én door een
FBI-agent (Andy Garcia), die een persoonlijke wrok tegen hem
koestert.
Dit soort films hebben we allemaal al eens eerder gezien, en
zeker indien u het verzameld werk van David Mamet al eens goed hebt
bekeken, zult u hier weinig verrassingen ontmoeten. Het
wie-bedriegt-wie-gegeven, de uitgebreide plannen die bij de klus in
kwestie betrokken zijn en het obligatoire vrouwelijke teamlid dat
voor de seksuele spanning dient te zorgen – alles is aanwezig, en
Foley maakt er een vlot filmpje van, dat zich perfect laat
bekijken, zonder daarom memorabel te zijn.
‘Confidence’ profiteert in de eerste plaats van een zeer goeie
cast. Edward Burns is zelfverzekerd in de hoofdrol, en straalt
voldoende charme en charisma uit om ons voor het grootste deel van
de film te doen vergeten dat er in feite nauwelijks een personage
achter zijn rol schuilt dat meer betekent dan enkel een middel om
de plot voort te stuwen. Hij wordt bijgestaan door een stel
degelijke acteurs in de bijrollen, maar de show wordt pas echt
gestolen door Dustin Hoffman als King, een slijmbal van het
zuiverste water, die liefdevol lesbische acts tussen tweelingen
regisseert in zijn nachtclub. Hoffman zorgt in z’n eentje voor de
beste scènes van de film: hij neemt materiaal dat op z’n best
middelmatig te noemen is, en hij maakt er memorabele momenten van.
Zijn vertolking alleen is al een reden om te gaan kijken.
Foley maakte van ‘Confidence’ een film die als een pijl uit een
boog van het begin naar het einde schiet, en nergens tijd verliest
aan onbetekenende bijkomstigheden zoals karakterontwikkeling of
diepgang. De gemiddelde David Mamet-film, waar Confidence zo
duidelijk op geënt is, probeert altijd om net dat ietsje méér te
zijn, om een blik te geven op een bepaald thema, of een bepaald
soort personage. Foley’s film daarentegen gaat helemaal over de
plot, en over niets anders. De personages reiken nergens dieper dan
de som van hun dialogen, hun daden zijn door geen enkele vrije wil
gemotiveerd, maar enkel door de vereisten van het verhaal. Dat
maakt van ‘Confidence’ in ieder geval een zeer compacte film, waar
geen scène teveel inzit, maar ook een oppervlakkige ervaring, die
je een uur nadien alweer vergeten bent.
Visueel probeert de regisseur ons te overtuigen door snel heen
en weer te cutten tussen de personages, en door opvallend veel
horizontale bewegingen in z’n film te stoppen. Let erop hoe elke
camerabeweging van links naar rechts of omgekeerd gaat, maar zelden
of nooit verticaal. Op die manier houdt Foley vaart in de film,
alles is continu in beweging, terwijl hij toch een soort van
consistentie opbouwt: er is een vastgestelde visuele stijl, er
wordt nergens zomaar wat geïmproviseerd. Dat is mooi gedaan, hoewel
de film op den duur wel onder een overdosis van dat soort effectjes
gaat lijden. Waarom kan Foley nu eens niet gewoon een halve minuut
lang hetzelfde shot aanhouden, zonder per sé een overbodige
beeldovergang in te lassen?
Maar goed, dat maakt weinig uit. ‘Confidence’ is een vinnig in
elkaar gestoken filmpje, dat zeer bescheiden doelen voor zichzelf
stelt, maar die dan ook raakt: het is onderhoudend, het is af en
toe geestig, het ziet er leuk uit, het is in een zucht voorbij en
nog voor u op de parking bent zult u alweer zin hebben in nog een
film. Dit is de Big Mac van de filmindustrie: grand cuisine is het
niet, maar dat wil niet zeggen dat het niet kan smaken.
http://www.confidencethemovie.com/
