Jay And Silent Bob Strike Back


Kevin Smith heeft zichzelf in een interview ooit omschreven als
een schrijver, geen filmmaker. In zijn eerste drie films, ‘Clerks’,
‘Mall Rats’ en ‘Chasing Amy’, is dat ook duidelijk te zien: de
camera wordt schijnbaar zomaar ergens neergezet waar er toevallig
plaats vrij is, de dialogen heersen. Aanvankelijk, in ‘Clerks’,
zorgde dat voor een verrassend frisse ervaring met een aantal nu al
klassieke komische momenten. Voor wie de film gezien heeft, vier
woorden: dode op het toilet.

Maar naarmate Smith beschikking kreeg over steeds grotere
budgets, werden ze ook steeds flauwer, tot je ‘Dogma’ kreeg, een
terminaal ongrappige, maar rijkelijk van speciale effecten
voorziene komedie die zeer bewust stout probeerde te wezen door met
het geloof te lachen. Maar dan wel op zo’n manier dat Smith zich
toch nog altijd kon verbergen achter goede bedoelingen, wat laf is:
als je met de katholieke kerk wilt lachen, prima, maar kom er dan
ook voor uit. En terwijl je dan toch bezig bent: verzin dan ook
meteen wat goeie grappen, als het niet te veel gevraagd is.

In al deze films kwamen Jay en Silent Bob voor, de eerste een
lange magere met lang blond haar dat onder z’n debiele muts vandaan
komt, de tweede een kleine dikke, gespeeld door Smith zelf
trouwens, die de hele film geen woord zegt, tot hij op het einde
één lange monoloog houdt. In ‘Clerks’ stonden ze de hele tijd voor
de ingang van de nachtwinkel waar alles zich afspeelde, waar ze
beweerden weed te verkopen, en naarmate de films vorderden, kregen
ze steeds grotere rollen. In ‘Chasing Amy’ baseerde Ben Affleck
zelfs een stripverhaal op hen.

‘Jay and Silent Bob Strike Back’ stond er dan ook aan te komen,
en het resultaat is nog pijnlijker dan gevreesd. Van een plot is er
nauwelijks sprake: de twee onwaarschijnlijke helden komen erachter
dat er een film wordt gemaakt van het stripverhaal dat op hen werd
gebaseerd in ‘Chasing Amy’. Aangezien ze zelf geen enkel voordeel
kunnen halen uit de verfilming, besluiten ze naar Hollywood te
trekken om de productie tegen te houden.

Smith probeert over de loop van zijn verschillende films een
soort van continu universum op te bouwen, waarin personages uit een
vorig verhaal terugkeren, niet noodzakelijk in een hoofdrol, en
plotlijnen uit de voorbije films nog steeds gevolgen hebben. Zo
zien we bijna de gehele cast uit al Smith’s vorige films terug,
plus nog een groot aantal sterren die gastoptredens verzorgen.

Ik hoop dat u voor het bekijken van ‘Jay and Silent Bob Strike
Back’ niet alleen Smith’s voorbije films hebt gezien, maar ook dat
u op de hoogte bent van het reilen en zeilen binnen de filmwereld.
Weet bijvoorbeeld dat Miramax een vroeger onafhankelijke
filmmaatschappij is, die kleinoodjes als ‘The Piano’ afleverde
vooraleer meer de commerciële toer op te gaan met ‘Scream’ en
aanverwanten. Ik raad u ook aan ‘Good Will Hunting’ gezien te
hebben, te weten wie de regisseur daarvan was, en wat de twee
sterren, Matt Damon en Ben Affleck, sindsdien hebben uitgehaald,
want zowat alle grappen in deze film verwijzen naar andere films.
Dit is postmodernisme ten top gedreven. Waar ik in een vroegere
recensie wel eens zei dat de acteurs zich moesten bedwingen niet
naar de camera te knipogen van “zijn wij niet erg slim en grappig”,
doet men dat hier gewoon letterlijk. Niet alleen keren personages
uit vorige films terug op, Ben Affleck komt zelf twee keer terug:
eerst als zijn personage uit ‘Chasing Amy’ en dan nog eens als
zichzelf, een zelfingenomen acteur die met Matt Damon bekvecht over
de kwaliteit van zijn films tijdens de opnames van ‘Good Will
Hunting 2: Hunting Season’.

Wat voor grappen er niet over de filmindustrie gaan, gaan wel
over scheten, neuken of blowen; Kevin Smith heeft het voorrecht de
eerste te zijn bij mijn weten die een kont in full-close up gefilmd
heeft, waarna we een luide scheet te horen krijgen. Geestig. Een
nevenplot over een viertal welgevormde dames die Jay en Silent Bob
willen misbruiken om een aap te stelen uit een testlab, is niet
alleen volslagen debiel en smakeloos van begin tot eind, maar ook
doodgewoon niet grappig.

Vooral het personage van Jay is problematisch: je kunt dan wel
anti-helden in je film stoppen, maar dan moet je er wel voor zorgen
dat die personages tenminste een verlossende kwaliteit hebben
waardoor je hen sympathiek kunt gaan vinden. Jay, als de spraakzame
van het duo, is echter alleen maar ergerlijk, seksistisch en dom.
Na een half uur wil je hem op z’n domme smoel slaan opdat hij zou
zwijgen.

Silent Bob is dan wel minder ergerlijk, maar daarom nog niet
grappiger. Op welke planeet leeft Smith dat hij denkt dat een
publiek zal lachen omdat hij bij het vermelden van de titel ‘The
Piano’ met zijn vingers luchtpiano speelt? Of bij ‘The Crying Game’
een traan over z’n wang trekt?

En dan, als je denkt dat het niet meer erger kan, komt Chris
Rock aanzetten, als de militant zwarte regisseur van de
film-in-de-film. Een duidelijke knipoog naar Spike Lee, maar dan
wel vormgegeven door de enige zwarte komiek die nog onleuker is dan
Eddie Murphy of Martin Lawrence.

Ik zou door kunnen gaan, met oermelige ‘Star Wars’-referenties
en een einde dat, als u dan nog wakker bent, de hele toon van de
film omgooit om het budget toch maar op te maken in een inferno van
pyrotechnische effecten, maar… Eerlijk gezegd is het me gewoon de
tijd niet meer waard.

http://www.viewaskew.com

1
Met:
Jason Mewes, Kevin Smith, Chris Rock, Ben Affleck, Jason Lee, Jeff Anderson, Shannon Elisabeth
Regie:
Kevin Smith
Duur:
104 min.
2001
USA
Scenario:
Kevin Smith

verwant

Air

Filmsterren Matt Damon en Ben Affleck delen een lange...

Zack Snyder’s Justice League

70 Miljoen Dollar had de studio ervoor over om...

The Way Back

Geruisloos uitgebracht in de Amerikaanse zalen, komt The Way...

Triple Frontier

J.C. Chandor (Margin Call, All is Lost) is een...

Batman v Superman: Dawn of Justice

Niet alle comic book- en filmfans waren even tevreden...

aanraders

La Bête

De naam Bertrand Bonello laat misschien niet bij iedereen...

Dune Part Two

Na het opvallende succes (de film haalde een allesbehalve...

The Iron Claw

Regisseur Sean Durkin is een kei in het evoceren...

Human Forever

“Hoe ga je met dementerende mensen om?” moet plaats...

Dream Scenario

‘Nicolas Cage is de enige acteur sinds Marlon Brando...

recent

Ilja Leonard Pfeijffer :: Alkibiades

Bekroond, gelauwerd, alom gelezen en geprezen: zonder overdrijven mogen...

¥$ :: Vultures 1

Doorheen zijn hele carrière zijn twee elementen altijd dominant...

Talk Show

27 maart 2024Botanique, Brussel

Eind jaren tachtig sloegen alle rockers plots aan het...

Arthur The King

Uitgerekend in de week dat Joe Camp – de...

Hors-saison

Met zijn sociaal bewogen films past Stéphane Brizé binnen...
Vorig artikel
Volgend artikel

LAAT EEN REACTIE ACHTER

Schrijf uw reactie
Vul hier uw naam in