Limburg lijkt al enkele jaren een patent te hebben op bands die snedigheid en een snufje waanzin niet schuwen. Evil Superstars zaliger, Perverted (by Desire) en Geschmäcksverstarker zijn geen onbekende namen bij zij die wel eens wat Limburgse herrie plegen te degusteren. Eveneens getrokken uit de zanderige bodem van ’s lands oostelijke provincie zijn herriemakers par excéllence Vandal X.
Vandal X kan intussen gerekend worden tot een van de oudere Limburgse bands en hun cv is navenant. De band stond reeds op zomerfestivals als Dour en Pukkelpop en fungeerde ook als voorprogramma van buitenlandse acts als Fugazi.
Een optreden van het duo is een energiek gebeuren. De gitarist en drummer — een bassist werd blijkbaar niet nodig geacht — werken zich zwetend door hun set van felle geluidsbommen heen, slechts even tot rust komend tussen de nummers. Intussen blijft de tape met vreemde gespreksflarden stug verder lopen.
Het nieuwe album 13 Basic Hate Tracks — in feite vijftien songs — roept het geluid van de Vandal X live ervaring opnieuw op: een scherpe schuurpapieren sound en veel energie. De gitaren kregen een dikke wollige laag distortion mee, de drums mokeren er aangenaam op los en de vocalen variëren van desperado zang en gefluister tot een door de mallemolen gehaald geschreeuw. Na de eerste verdovende luisterbeurt blijft de geluidsmuur vrij ontoegankelijk en het is pas na enkele rondjes draaien dat de variatie in het album zich ontplooit.
Opener "Fuck ’m All" raakt met de snelle en dikke hakpartijen aan smerige hardcore regionen, terwijl de staccato ritmiek van "Prepare" dan weer lijkt te verwijzen naar het repetitieve geluid van een band als Shellac. "She’s Killing Me" is au fond catchy gitaarrock en in afsluiter "Homesick Bleus" (sic) gaat Vandal X helemaal mesjoche in een heerlijke freak-out van bakken feedback en slepende riffs die uit een zompig moeras lijken te zijn gezogen.
Maar toch is dit album net niet helemaal geslaagd. Het wordt soms allemaal een beetje tè — teveel vervormde gitaren en zang, enkele déjà entendu riffs die de aandacht niet volledig kunnen vasthouden en eenvormige structuren. Dan verliest de frontale aanpak van het duo aan impact en dreigt de verveling de kop op te steken. Een striktere selectie van de songs had wellicht een sterker album opgeleverd. 13 Basic Hate Tracks is goed, maar er zat toch net iets meer in.
