Herinnert u zich the Bluetones nog? Midden jaren ’90 hadden ze een zeer aangenaam radiohitje met "Slight Return". De titel lijkt naar Jimi Hendrix te verwijzen, maar het is vooral een zeer simpel liefdesliedje dat vooral opviel door een mooie samenzang en ietwat vreemde tempowisselingen. Het zette zich onherroepelijk vast in je geheugen en opeens zat je het op de bus te neuriën. Het leken one-hit-wonders, maar deze singlescollectie verbergt veel moois voor wie even wil luisteren.
Een best of van een zo goed als onbekende groep, is natuurlijk wat bizar. Je kent een nummer en besluit dan toch de rest eens te beluisteren. Het was aangenaam om "Slight return" nog eens te horen, maar vooral aangenaam verassend om te merken dat de heren meer in hun mars hebben.
In de Engelse pers werd hun debuut in volle britpop-hype de hemel ingeschreven, maar het succes bleef uit. The Bluetones springen er ook niet echt uit. Ze hebben niet de arrogantie van Oasis of de experimenteerdrang van Blur. Het zijn vier zeer Engelse jongens die weten hoe ze een song moeten schrijven. Zeer melodieus en met inventieve refreinen, maar vooral met de tongue stevig in de cheek verankerd. "Autophilia or how I stopped worrying and love my car"(Bemerk de verwijzing naar Kubrick) is een ballade voor een auto. In "Cut some rug" gaat het als volgt: "And all the time you remind me of blitz-krieg and the doodle bug/…/ but I just want to cut some rug (=Engels slang voor dansen)". "If …" is een duidelijke referentie naar de gelijknamige Britse cultfilm uit 1968. En een song "Freeze dried pop (let’s dumb it up)" noemen, getuigt van humor, vooral omdat het ook een zeer simpele popsong is. Ironie dus: very British indeed.
Veel Britser zal muziek ook niet worden dan dit. Men moet denken aan Supergrass, The La’s, The Smiths en bij momenten (hoe kan het ook anders) The Beatles. Goede referenties, maar The Bluetones vervallen gelukkig niet in het epigonisme dat de Britse pop nogal eens kenmerkt. Het is allemaal vrij heerlijke popmuziek, degelijk gemaakt en met de pretenties goed verstopt onder een laag ironie.
Engeland-haters mijden dit plaatje best, maar die kunnen ook al niet met "Fawlty Towers" lachen, dus een dubieuze smaak is duidelijk hun deel. Misschien zitten er ook wat teveel Engeland-haters in Vlaanderen, want veel heb ik nog niet over deze groep gelezen. Spijtig, want "The Singles" bewijst dat ze de aandacht meer dan waard zijn. We hebben de voorbije jaren genoeg Amerikaanse toestanden over ons heen gekregen. Mag de Engelse ironie en hun gevoel voor melodie weer iets meer de radio’s onveilig maken? (Voor alle duidelijkheid: de fijne melodieën van Coldplay, Travis en Starsailor missen nogal eens het gevoel voor humor en zelfrelativering) En ga ook maar om dit cd’tje zagen in uw cd-winkel, want ze hebben het waarschijnlijk domweg niet in voorraad. Silly wankers.
