In de nasleep van het schandaal dat de machtige producer Harvey Weinstein ten val bracht, won de #metoo beweging steeds meer aan kracht en begon ook Hollywood notie te nemen van een groeiend ‘woke’ besef.
Met afstand van enkele jaren, begint zich dat te vertalen in een film zoals Bombshell, die kijkt naar een eerder gelijkaardig schandaal rond televisiemagnaat Roger Ailes, de grote man van Fox News. In 2016 beschuldigde voormalig nieuwsanker Gretchen Carlson Ailes van ongewenste seksuele intimidatie en ondanks het verweer van de grote zender, werd de CEO uiteindelijk door de eigenaars – de Murdoch-familie – gedwongen om op te stappen. De regie is van de hand van Jay Roach, die voorheen vooral bekendheid verwierf met de films rond Austin Powers, maar met Trumbo al eerder gelijkaardig materiaal aanpakte en werkt met een script van Charles Randolph, de man die in zijn scenario voor The Big Short ook al de bankencrisis van 2008 doorlichtte.
Bij de start haast de film zich meteen om duidelijk te maken dat alles draait om een dramatisatie gebaseerd op waargebeurde feiten en dat alle personages vertolkt worden door acteurs. Het is wat vreemd, maar anno 2019 is het blijkbaar nodig om duidelijk te maken dat film een artificiële constructie is en geen rechtstreekse index of representatie van de realiteit en dat die realiteit doorheen een medium herwerkt wordt. Dat zegt iets over de dunne lijn tussen fictie en werkelijkheid, waarheid en leugen, in een wereld die gedomineerd wordt door eindeloze stroom informatie en al dan niet verdraaide feiten en meningen. Bombshell speelt daarop in door zichzelf de esthetiek van een actualiteitenmagazine aan te meten, in zoverre zelfs dat de ‘vierde muur’ doorbroken wordt en de belangrijkste figuren zich rechtstreeks tot de kijker richten. Dat voorkomt inderdaad een hoop nodeloze oplijstingen over het dagelijkse interne reilen en zeilen van Fox News, maar de truc werkt maar half en gaat snel vervelen. Gaandeweg laat de prent die aanpak achterwege en zet meer in op drama, waardoor het verhaal aan intensiteit wint, al is Roach een veel te brave cineast om het publiek ook echt binnen te trekken in deze hectische wereld: het volstaat te kijken naar wat Steven Spielberg aanving met de geëlaboreerde Steadicam-bewegingen in The Post, om te zien hoe groot het contrast kan zijn.
Toch weet dit docudrama een aantal dingen heel goed te treffen. Zo is er een bijzonder oncomfortabel, lang moment, waarin een aspirerende presentatrice aan den lijve ondervindt wat Ailes bedoelt met ‘loyaliteit’. De beste scène – die helaas reeds werd weggegeven in de eerste trailer – toont de drie protagonistes (waaronder het personage van Megyn Kelly die een beruchte aanvaring had met Donald Trump rond seksime, tijdens de voorverkiezingen in 2015) die allemaal in de lift staan en ieder om verschillende redenen een afspraak hebben met de baas op de beruchte ‘tweede verdieping’. Het is een moment dat met een spel van blikken, onhandig geschuifel en onuitgesproken woorden, raakt aan wat een echte toxische werksfeer kan teweegbrengen. Dat die scènes zo goed werken, is grotendeels te danken aan het uitstekende spel van hoofrolspeelsters Nicole Kidman, Charlize Theron en Margot Robbie, die met juist gekozen poses en kleine subtiele bewegingen, van de conversaties en confrontaties veel meer maken dan louter verfilmde gesprekken. Ze worden bijgestaan door een bijzonder sterke cast die tot in de kleine bijrollen zeer goed op dreef is: een schier onherkenbare John Lithgow als Ailes, Kate McKinnon als een assistente die haar lesbische geaardheid uiteraard voor haar werkgever verborgen houdt, Allison Janney als advocate en een korte verschijning van Malcolm McDowell als Rupert Murdoch, die uit zakelijke overwegingen beslist dat het beter is dat zijn vertrouwensman opstapt, maar niet van plan is grondig schoon schip te maken in de bedrijfscultuur.
Bombshell bezit niet de grote kracht van de dossierfilms die echt begenadigde cineasten weten te puren uit dit soort materiaal, maar wordt door de vertolkingen boven de eigen middelmaat uitgetild.
