Fans van The Notwist vragen al meer dan een decennium om een livealbum. Met Superheroes, Ghostvillains + Stuff lost de band probleemloos de meest hooggespannen verwachtingen in.
The Notwist is zo’n band die z’n fans graag laat wachten. Na de doorbraak met hun vijfde album Neon Golden (2002) was het zes jaar wachten op opvolger The Devil, You + Me, en daarna nóg eens zes jaar op Close To The Glass. Aan hun werklust zal het echter niet liggen. Zo maakte de band samen met hiphopcrew Themselves twee albums onder de naam 13 & God, brachten zanger Markus Acher en broer Micha verschillende albums uit met respectievelijk Lali Puna en Ms. John Soda, maakten ze de (nogal lauw onthaalde) soundtrack voor Hans-Christian Schmids film Sturm en schreven ze een overvloed aan instrumentale stukken voor theater en radio, waarvan in 2015 nog de compilatie The Messier Objects verscheen.
Tussen alle nevenprojecten vonden de Duitsers ook nog de tijd om een uitstekende live-reputatie op te bouwen. De beats en bliepjes van de studioalbums werden daarbij door een groeiend ensemble gaandeweg vertaald naar een smaakvolle en technisch indrukwekkende mix van rock- en klassieke instrumenten en elektronica. Songs werden uit- en weer aangekleed, versneld en vertraagd, uitgerekt, aan elkaar geplakt en drastisch herbouwd. Een concert van The Notwist is daardoor een voortdurend spel van herkenning en vervreemding, van bekende hits en nieuwe interpretaties.
Met Superheroes, Ghostvillains + Stuff komt die beleving nu ook thuis tot leven. Het livealbum telt zestien nummers, goed voor net geen honderd minuten muziek verspreid over twee cd’s. Met uitzondering van “One Dark Love Poem” uit Nook (1992) beperkt de songselectie zich volledig tot de eenentwintigste eeuw, en met zeven nummers is klassieker Neon Golden) met voorsprong het sterkst vertegenwoordigd. De opnames dateren van 16 december 2015, op de tweede van drie opeenvolgende uitverkochte nachten in Leipzig.
De spits wordt afgebeten door de synthesizerarpeggio’s van “They Follow Me”, grotendeels ontdaan van de drukke samples van de albumversie. Achers stem wordt er alleen maar beklijvender van. Andere instrumenten worden stapsgewijs toegevoegd tot aan het einde de glitchy introbeats van “Close To The Glass” overnemen en het concert écht in gang zetten. “Kong” volgt met de intensiteit van post-hardcore en de melodieën van Dinosaur Jr., waarna de gesamplede strijkers van “Into Another Tune” het vierluik van recentere nummers afsluiten.
Daarna gaat het verder terug in de tijd met de mellotron en akoestische gitaren van “Pick Up The Phone”, dat van begin tot eind trouw blijft aan het origineel. Vanuit de nazinderende galm van de synthesizers komt vervolgens de basisgroove van “One With The Freaks” naar voor, in een organischere, menselijkere versie dan de studioversie. De elektro van “This Room” is dan weer nog hectischer geworden en hoeft in deze versie niet onder te doen voor Radioheads “Idioteque”. Het nummer krijgt een extra lange staart die langzaam uiteenvalt tot een kakofonie van toeters en speelgoedtrompetjes. Van daaruit lanceert zich “One Dark Love Poem”, een lap beenhard gitaarwerk die bewijst dat de broers hun punkperiode nog niet vergeten zijn.
De tweede cd begint met het gekraak en de melancholische gitaar van “Trashing Days”, met een beklijvende tweede strofe waarin alles ruimte maakt voor Achers breekbare zang, vooraleer de machinale beats van de break het overnemen en worden gerekt tot drie minuten digitale postrock à la 65daysofstatic. Ook “Gloomy Planets” gaat naar het einde toe over in een twee minuten durende climax, en voor wie daarna nog altijd stil staat wordt “Run Run Run” aan het einde live geremixt tot een onweerstaanbare housestamper van vier minuten. En ook “Gravity” volgt hetzelfde patroon: eerst het nummer zelf en dan een uitgebreide jam om loos op te gaan.
Dan is het terug tijd voor nostalgie met de bliepjesblues van “Neon Golden”. Het nummer wordt naar het einde toe geleidelijk aan gedeconstrueerd tot een droge beat, waarna een stotterende, muterende sample van de frase “different cars and trains” de overgang aankondigt naar een dertien minuten lange versie van publiekslieveling “Pilot”, die van een exacte kopie van de plaat eerst overgaat in heerlijk lome old school dub, daarna in minimalistische electro, en daarna in een kleine vijf minuten techno, om uiteindelijk terug te keren naar het überpoppy refrein.
De perfecte afsluiter voor een topconcert, dus, ware het niet dat er nog twee bisnummers volgen. Eerst het wondermooie liefdesliedje “Consequence”, ingetogen, intiem en live waarschijnlijk goed voor kippenvel, en dan wordt in alle schoonheid en eenvoud afgesloten met het kortste nummer op de hele plaat, het romantische “Gone Gone Gone”.
Zelden nodigt een plaat zo hard uit om ze meteen opnieuw te beluisteren als deze. Supervillains, Ghostvillains + Stuff bevestigt op onnavolgbare wijze The Notwists livereputatie, en hoeft in geen enkel opzicht onder te doen voor een perfect geproducete en gepolijste studioplaat. Essentieel luistervoer voor fans van The Notwist, voor liefhebbers van indietronica, en voor wie wil weten hoe avontuurlijk pop dezer dagen kan zijn.
