Alwéér een Jimi Hendrix? Wat moeten we daar nu weer mee? Afhankelijk van het perspectief waaruit People, Hell and Angels bekeken wordt, is deze zoveelste postume release om te lachen of om te huilen.
We zouden kunnen zeuren over hoe er weer maar eens songs bij elkaar geschraapt zijn, over dat dit niet bepaald een plaat is waar Hendrix zijn zegen over gegeven heeft (wegens overleden in 1970, weetuwel), over als liefde voor muziek vermomde lijkenpikkerij, noem maar op. Maar laten we dat voor de aardigheid — de zon schijnt, er werd niet naar onze wietpas gevraagd — eens allemaal achterwege laten en deze plaat, die verschijnt op een ogenblik dat nieuwe muziek meer dan ooit teruggrijpt naar het verleden, bekijken als elke andere plaat die hier binnenploft.
Dan zouden we kunnen vaststellen dat People, Hell And Angels een stap vooruit is na het dipje Valleys Of Neptune. Dag op dag drie jaar na het verschijnen van die plaat wordt een dozijn songs afgeleverd die, zowaar, een goed gevoel achterlaten. Dit is niet klasse A-materiaal zoals Are You Experienced, Axis: Bold As Love en Electric Ladyland dat waren, maar — laat daar geen twijfel over bestaan — dit is het betere vakwerk.
Zij het dat People, Hell And Angels hetzelfde mankement heeft dat veel ander vakwerk eveneens in zich draagt: het mag dan wel eerste klas gemaakt zijn, het straalt daarom nog geen bezieling uit. Met andere woorden: dit is een zeer genietbare Hendrix, maar geen klassieker in wording. Om een concreet voorbeeld aan te halen: “Inside Out” is een puike song waarop Hendrix met Experience-drummer Mitch Michell heerlijk loos gaat. Er valt niks af te dingen op het vijf minuten durende werkstuk, dat klinkt alsof het ontstond terwijl het opgenomen is, maar meer dan een schets is het niet.
En dat is in feite ook het opzet van dit album. Hendrix had de gewoonte waar en wanneer maar kon de studio in te duiken. De hier verzamelde opnames, grotendeels afkomstig uit de New Yorkse Record Plant, tonen schetsen van werk dat bedoeld was als opvolger van Electric Ladyland, een project dat nooit voltooid geraakt is, maar wel tonnen materiaal opleverde.
Dat die opvolger een klepper had kunnen worden, kan op basis van People, Hell And Angels niet met 100 procent zekerheid gezegd worden, maar er leeft een sterk vermoeden dat het mogelijk was. Dit album is als een verzameling foto’s die je achteraan in een album in een enveloppe aantreft, de kiekjes die de selectie om aan de wereld te tonen niet gehaald hebben, maar die wel een fraai beeld geven van hoe het was.
Volstaat dat als reden om de release van People, Hell And Angels te verantwoorden? Mogelijk niet, maar dat neemt niet weg dat het een waar genoegen blijkt deze singer-songwriter met elektrisch geladen geweld een prille lente te laten opfleuren. Mocht dit een debuut zijn, dan zouden woorden als “veelbelovend” en “flink wat potentieel” niet van de lucht zijn. Wat we elkaar ook wijsmaken, een debuut is dit niet en het beste van Hendrix is alweer heel lang geleden uitgebracht, een niet te ontkennen wetenschap die People, Hells And Angels tot zijn ware proporties herleidt: een fraai snapshot van een groot artiest, maar helaas geen iconisch portret.
