In ons Belgenlandje blijft Aimee Mann net onder de radar vliegen. Dankzij de soundtrack van Magnolia maakte ze naam, maar ware faam bleef uit. Misschien is dat wel te wijten aan haar oer-Amerikaanse geluid, dat ze ook op Charmer niet onder stoelen of banken steekt.
Integendeel zelfs, ze trekt haar achtste langspeler in gang met enkele van de meest rood-wit-en-blauwgekleurde countrypopnummers uit haar carrière. Een song als “Crazytown” toont dat ze het genre helemaal in de vingers heeft: een goedlachs niemendalletje opgetrokken uit een paar opeengestapelde basisakkoorden en een resem whoohoo’s, maar willens nillens zit je binnen de kortste keren met de tippen van je schoenen het eenvoudige ritme mee te tikken. Sfeervol is het zeker en vast, maar voor ons klinken dergelijke songs al snel wat inwisselbaar in de oren. Neem nu de titeltrack, meer ome Sam die gezapig voorbijrolt in een oude Chevy op de Route 66. Zonder de meezingbaarheid van “Crazytown” klinkt deze een heel stuk minder — hohoho — charmant. De ondertussen 52-jarige Mann probeert er nog een draai aan te geven door een toef elektronica toe te voegen, maar dat trucje is haar reeds vroeger en beter voorgedaan door Sheryl Crow’s “Soak Up The Sun”.
Mann is al sinds jaar en dag een krak in het berustend vermengen van een glimlach en een traan, zoals ze ook in de bitterzoete mix “Soon Enough” tentoonspreidt. Haar klasse komt ook nu pas echt bovendrijven in de traagste momenten. “Slip And Roll” en “Barfly” zijn alweer miniaturistische prachtballades om in het holst van de nacht mijmerend bij een helse regenbui uit het raam te turen. Wanneer ze in de laatstgenoemde zingt: “Tell the barfly / who runs this town / you won’t get high / you’ll just get down”, is de kleine knoop in je maag voelbaarder dan ooit. Toch, net wanneer je graag een schouderklopje wil uitdelen, realiseer je je dat dergelijke hoogtepunten ook al op klassebakken als Lost In Space en The Forgotten Arm stonden, en dat deze toch net iets langer resoneerden.
Dat is meteen waar het schoentje knelt bij Charmer: je hebt het allemaal wel eens eerder gehoord. Een nummer als “Disappear” heeft Mann al voor elk van haar albums neergepend: lijzige strofen, een strakker aangehaald refrein en een tekst die, het verleden overschouwend, een status quo opmaakt. “I guess I had a free ride / but now I joined the queue / of people dead to you”: goed geschetst, maar allerminst verrassend. Waar dit op de vorige platen de vullertjes waren die je nog met enige graagte hoorde passeren, staan ze hier prominenter in de schijnwerper. Een extraatje als de gastbijdrage van The Shins’ James Mercer in “Living A Lie” is niet meer dan een kleine variatie in de typische easy listening Mann-song.
Echte dieptepunten vallen niet te boekstaven; op de misser “Labrador” na dan — een ongeïnspireerde melodie waarop Aimee’s sowieso al niet te flexibele stem bedroevend vlak overkomt. Het klonk vroeger gewoon allemaal een stuk memorabeler. Aan het einde schijnt er even licht in de tunnel, wanneer de zwaardere gitaren van “Gamma Ray” een nieuw geluid aanboren. Toch blijft het bij die ene verfrissing. Misschien moet Mann voor een volgend project haar rock boots maar eens steviger aansnoeren. Of kan ze haar materiaal tot op het bot uitpuren en een veel intiemere plaat maken. Alleszins moet ze van de middle of the road raken waar ze op dit punt aan het einde van haar Latijn gekomen lijkt. Ze kan met deze formule nog tot in de oneindigheid doorsneeplaten blijven maken, maar in het collectieve geheugen zullen deze elkaar gewoon blijven overschrijven zonder dat er iets van blijft hangen.
Aimee Mann staat op 25 januari in Vooruit.
